The Temple of I & I
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Thievery Corporation | ||||
| Wydany |
10 lutego 2017 | |||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
01:00:15 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
The Temple of I & I – ósmy album studyjny Thievery Corporation, wydany 10 lutego 2017 roku w Stanach Zjednoczonych przez Eighteenth Street Lounge Music jako CD, podwójny LP i digital download[1].
Album[edytuj | edytuj kod]
Realizacja i muzyka[edytuj | edytuj kod]
Po eksploracji bossa novy na albumie Saudade Rob Garza i Eric Hiltona swój kolejny album postanowili dedykować muzyce muzyce jamajskiej, której elementy (dub i reggae) wykorzystywali od początku swojej kariery. Zasadnicza część materiału The Temple of I & I została zrealizowana w Port Antonio na Jamajce, w Geejam Studios, w którym nagrywali między innymi: Björk, Common, Drake, Gorillaz i Alicia Keys. Pomysł zrealizowania albumu właśnie tam wyszedł od Erica Hiltona który wcześniej odwiedził Port Antonio[2]. Jak wyjaśniał: „Innowacja, duch i moc muzyki jamajskiej są dla nas stałym źródłem kreatywnej manny. Jamajka na muzycznej mapie to cały kontynent”. Obaj z Garzą przyjechali do Port Antonio na początku 2015 roku[3]. Kiedy sesje sesje nagraniowe dobiegły końca, przywieźli nagrania z powrotem do Waszyngtonu, by je ukończyć poprzez dodanie rogów i instrumentów smyczkowych oraz dobranie do każdego utworu odpowiednich wokalistów. W większości wybrali tych, z którymi współpracowali już wcześniej, w tym Notcha, który po raz pierwszy zaśpiewał na płycie The Richest Man in Babylon, Mr. Lifa oraz LouLou Ghelichkhani i Elin Melgarejo, śpiewające na Saudade. Nową twarzą była natomiast jamajska wokalistka Racquel Jones, która zaśpiewała „Letter to the Editor” i „Road Block”. Ukłonem w stronę stylu eksplorowanego na Saudade były piosenki „Lose to Find” (zaśpiewana przez Elin Melgarejo) oraz „Love Has No Heart” (z udziałem Shany Halligan)[2]. Album (którego tytuł został zaczerpnięty ze slangu rastamanów) stanowi przegląd różnych jamajskich inspiracji – od dubowego i rapowego pulsu poprzez elektroniczne raggamuffin aż po reggae[4].
Album promował singiel „Ghetto Matrix” (z hip-hopowym wokalistą Mr. Lifem w roli głównej), wydany 10 stycznia 2017 roku we współpracy z magazynem Consequence of Sound[5].
Zawsze wierzyliśmy, że hip-hop może być bronią – bombą umysłową. Kiedy zmieszasz Thievery Corporation i Mr. Lifa, mikstura jest wybuchowa. Z pewnością 'Ghetto Matrix' jest tego dowodem.
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
Zestaw utworów na płycie CD na podstawie Discogs[1]:
| Nr | Tytuł utworu | Wokal | Długość | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | „Thief Rockers” | Zee | 3:29 | |||||
| 2. | „Letter To The Editor” | Racquel Jones | 3:54 | |||||
| 3. | „Strike The Root” | Notch | 3:32 | |||||
| 4. | „Ghetto Matrix” | Mr. Lif | 3:47 | |||||
| 5. | „True Sons Of Zion” | Notch | 4:05 | |||||
| 6. | „The Temple Of I & I” | 4:19 | ||||||
| 7. | „Time + Space” | LouLou Ghelichkhani | 4:33 | |||||
| 8. | „Love Has No Heart” | Shana Halligan | 4:25 | |||||
| 9. | „Lose To Find” | Elin Melgarejo | 3:17 | |||||
| 10. | „Let The Chalice Blaze” | 4:44 | ||||||
| 11. | „Weapons Of Distraction” | Notch | 5:07 | |||||
| 12. | „Road Block” | Racquel Jones | 3:37 | |||||
| 13. | „Fight To Survive” | Mr. Lif | 3:57 | |||||
| 14. | „Babylon Falling” | Puma | 3:56 | |||||
| 15. | „Drop Your Guns” | Notch | 3:44 | |||||
| 1:00:26 | ||||||||
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]
| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 65/100[6] |
| AnyDecentMusic? | 6.3/10[7] |
| Metacritic | 65/100[8] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [9]
|
| Drowned in Sound | 5/10[10] |
| Record Collector |  [11]
|
| RYM | 2.99/5[12] |
| Slant Magazine | [13]
|
| Sputnikmusic | 2.9/5[14] |
| Under the Radar |  [15]
|
| Wyborcza.pl | 3/5[4] |
Ogólnie pozytywne recenzje na podstawie 9 recenzji krytyków[8].
Według Dan Cole’a z Drowned in Sound Temple of I & I ma nowoczesne brzmienie reggae. Melanż rzeczywistych instrumentów, zaproszonych, lokalnych wokalistów i cyfrowych tricków dał w efekcie „schłodzony rum z colą, popijany w słoneczny wieczór”[10].
Robert Sankowski zauważył, iż album Thievery Corporation nie zawiera wyłącznie wątków z kultury jamajskiej. Otwierająca album piosenka „Thiev Rockers” ma w sobie „coś z ducha klasycznych (…) numerów w stylu Massive Attack, zaś „Love Has No Heart”, ubarwione kobiecym wokalem, przywołuje odległe skojarzenia z zespołem Morcheeba, należącym do „tej samej generacji pionierów triphopowej rewolty”. „To płyta, która (…) prowokuje, by poszukać tanich biletów na Karaiby i choć na chwilę pomedytować na rozgrzanej tropikalnej plaży”[4].
Zdaniem Daryla Easlea z Record Collector Rob Garza i Eric Hilton przedstawili klarowną wizję tworząc „świetną mieszankę stylów i doskonale uzupełniając ją grupą gościnnych wokalistów”, spośród których wyróżnił Racquel Jones, Mr. Lifa i Notcha. Całość określił „jak do tej pory najbardziej wygładzony i przyjemny album zespołu”[11].
Według Jonathana Wroble ze Slant Magazine The Temple of I and I „jest prawdopodobnie najbardziej skoncentrowanym wysiłkiem grupy do tej pory, co czyni go również najmniej odważnym. Na całym albumie zespół zagłębia się w rytmy reggae i dancehall, angażując lokalnych muzyków i autorów tekstów, aby stworzyć atmosferę autentyczności”[13].
Zdecydowanie negatywnie natomiast ocenił album Liam Martin z AllMusic. Zarzucił zespołowi „głęboki brak innowacji”, a samą muzykę określił jako brzmiącą „niewiarygodnie przestarzale”. Zarówno metody metody produkcji jak i brzmienie syntezatorów i smyczków były według niego takie same, jak na pierwszych albumach zespołu. I te właśnie albumy, wydane pod koniec XX i na początku XXI wieku, kiedy w modzie było downtempo uważa on za najwartościowsze w jego dorobku. Natomiast The Temple of I & I określił jako jego „najbardziej bezkształtną płytę” wymieniając jako przyczyny: rezygnację z wpływów elektronicznych (których przykładem są albumy The Mirror Conspiracy i The Richest Man in Babylon), komentarzy społecznych (słyszalnych na Radio Retaliation i Culture of Fear) oraz odwołań do muzyki psychodelicznej (na The Cosmic Game) i do bossa novy (na Saudade)[9].
Listy tygodniowe[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Austria | austriancharts.at (Flandria) | 18[16] |
| Belgia | Ultratop (Flandria) | 30[17] |
| Belgia | Ultratop (Walonia) | 117[18] |
| Holandia | DutchCharts | 67[19] |
| Niemcy | Offizielle Deutsche Charts | 37[20] |
| Portugalia | AFP | 9[21] |
| Stany Zjednoczone | Billboard 200 | 111[22] |
| Stany Zjednoczone | Dance/Electronic Albums (Billboard) | 4[23] |
| Stany Zjednoczone | Independent Albums (Billboard) | 7[24] |
| Szwajcaria | Schweizer Hitparade | 60[25] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Thievery Corporation – The Temple Of I & I. Discogs. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ a b Jim Fusilli: ‘The Temple of I & I’ by Thievery Corporation Review: Returning to the Sounds of Jamaica. The Wall Street Journal. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ The Analog Vault: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. theanalogvault.com. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ a b c Robert Sankowski: Płyta dnia: Thievery Corporation i "The Temple Of I & I". Relaksująca wyprawa na Karaiby z lekko politycznym podtekstem. Wyborcza.pl. [dostęp 2021-01-30].
- ↑ a b Michelle Geslani: Thievery Corporation and Mr. Lif reflect on greed’s ugliness on new song “Ghetto Matrix”. Consequence of Sound. [dostęp 2021-04-19]. (ang.).
- ↑ Album of the Year: Thievery Corporation – The Temple of I & I. Album of the Year. [dostęp 2023-07-13]. (ang.).
- ↑ AnyDecentMusic?: Thievery Corporation: Temple Of I & I. AnyDecentMusic?. [dostęp 2023-07-13]. (ang.).
- ↑ a b Metacritic: Temple of I & I by Thievery Corporation. Metacritic. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ a b Liam Martin: The Temple Of I & I – Thievery Corporation. AllMusic. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ a b Dan Cole: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. Drowned in Sound. [dostęp 2021-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-04)]. (ang.).
- ↑ a b Daryl Easlea: Temple of I & I: Thievery Corporation. Record Collector. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ The Temple of I & I. RYM. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ a b Jonathan Wroble: Thievery Corporation, The Temple Of I & I. Slant Magazine. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Thievery Corporation – The Temple Of I & I. Sputnikmusic. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Matt the Raven: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. Under the Radar. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ AustrianCharts: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. austriancharts.at. [dostęp 2021-01-30]. (niem.).
- ↑ Ultratop: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. www.ultratop.be. [dostęp 2021-01-30]. (niderl.).
- ↑ Ultratop: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. www.ultratop.be. [dostęp 2021-01-30]. (fr.).
- ↑ DutchCharts: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. dutchcharts.nl. [dostęp 2021-01-30]. (niderl.).
- ↑ Offizielle Deutsche Charts: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. offiziellecharts.de. [dostęp 2021-02-11]. (niem.).
- ↑ Portuguese Charts: Thievery Corporation – The Temple Of I & I (album). portuguesecharts.com. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Billboard: Chart History: Thievery Corporation. Billboard. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Billboard: Chart History: Thievery Corporation. Billboard. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Billboard: Chart History: Thievery Corporation. Billboard. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
- ↑ Schweizer Hitparade: Thievery Corporation – The Temple Of I & I. swisscharts.com. [dostęp 2021-01-30]. (niem.).