Roland Morillot
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 1915 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Roland Morillot (ur. 13 czerwca 1885 w Saint-Lumier-la-Populeuse, Francja, zm. 29 grudnia 1915 u wybrzeży Kotoru, Austro-Węgry) – francuski wojskowy, kapitan marynarki, dowódca okrętu podwodnego „Monge”.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Syn posła Leona Morillot, w 1901 wstąpił do École navale, po ukończeniu szkoły w 1904 w stopniu podchorążego (aspirant de 1re classe) otrzymał przydział na okręt szkolny „Duguay-Trouin”, przeniesiony następnie na krążownik „Jurien de la Gravière” we Flocie atlantyckiej, w 1906 awansowany na porucznika marynarki, w lutym 1907 przydzielony na pancernik „République”. W październiku 1908 skierowany do Szkoły torpedowej (École des torpilles) w Tulonie, po ukończeniu kursu wysłany do działu torpedowo-elektrycznego na krążowniku pancernym „Jules Ferry” we Flocie śródziemnomorskiej.
W maju 1910 został pierwszym oficerem na okręcie podwodnym „Monge” typu Pluviôse, w listopadzie 1911 przeniesiony na „Mirabeau” typu Danton. W 1913 ożenił się z córką admirała Louisa de Marolles, z którą miał syna. 14 listopada 1913[2] awansowany do stopnia kapitana marynarki, 1 marca 1914 objął dowództwo okrętu „Monge”. Po wybuchu I wojny światowej wykonywał misje dozorowe na dolnym Adriatyku. Po przystąpieniu Włoch do wojny 24 maja 1915 został przeniesiony do bazy w Brindisi i podporządkowany dowództwu grupy okrętów podwodnych Regia Marina w Tarencie[2].
27 grudnia 1915 o 16:30[1] „Monge” wypłynął z bazy w Brindisi aby zająć pozycję pod bazą austro-węgierskiej marynarki wojennej Kotor[1]. 29 grudnia po północy austro-węgierska flotylla opuściła Kotor z zadaniem poszukiwania dwóch włoskich niszczycieli między Brindisi a Durrës[3]. O 2:15 „Monge” przebywający na głębokości peryskopowej[4] został staranowany przez krążownik SMS „Helgoland”. Mimo poważnych uszkodzeń okręt udało się wynurzyć dzięki umiejętnościom kapitana Morillot który pod ostrzałem wroga ewakuował załogę[5][6]. Dowódca wraz z dwoma matami i psem Tango[7], maskotką okrętu, pozostał na pokładzie i utonął razem z nim[8].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Komandor Orderu Legii Honorowej – 19 września 1916[4]
- Złoty Medal Za Męstwo Wojskowe[2]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Étienne Taillemite, Dictionnaire des marins français, Tallandier, 2002, s. 381.
- Les bâtiments ayant porté le nom de Monge. netmarine.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-03)]., netmarine.net
- Erminio Bagnasco: I sommergibili della seconda guerra mondiale. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1973. (wł.).
- Charles D'Hozier: Amorial gènèral de la France Vol.10. Paryż: Éditions du Palais Royal, 1968. (fr.).
- Jacques Vichot: Répertoire des navires de guerre français. Paryż: Amis des Musees de la marine, 1967. (fr.).
- Emile Vedel: Sur nos fronts de Mer. Paris: Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Editeurs, 1918. (fr.).
- Marco Morin. L'affondamento del Monge. „Storia Militare”, s. 32-39, lipiec 2013. Parma: Ermanno Albertelli Editore. ISSN 1122-5289.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Marco Morin. L'affondamento del Monge. „Storia Militare”, s. 32-39, lipiec 2013. Parma: Ermanno Albertelli Editore. ISSN 1122-5289..
- ↑ a b c Marco Morin. L'affondamento del Monge. „Storia Militare”, s. 32-39, lipiec 2013. Parma: Ermanno Albertelli Editore. ISSN 1122-5289..
- ↑ Si trattava delle unita italiane Ostro e Euro .
- ↑ a b Ouest-France, 29 décembre 1923.
- ↑ Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- ↑ Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 143.
- ↑ Marco Morin. L'affondamento del Monge. „Storia Militare”, s. 32-39, lipiec 2013. Parma: Ermanno Albertelli Editore. ISSN 1122-5289..
- ↑ Antoine Joseph Louis Roland MORILLOT. Ecole Navale. [dostęp 2016-12-31]. (fr.).