Enochrus affinis
| Enochrus affinis | |||
| (Thunberg, 1794) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj | |||
| Gatunek |
Enochrus (Methydrus) affinis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Enochrus affinis – gatunek chrząszcza z rodziny kałużnicowatych i podrodziny Enochrinae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1794 roku przez Carla Petera Thunberga pod nazwą Hydrophilus affinis[1][2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o podługowato-owalnym, umiarkowanie wysklepionym[3], z wierzchu gęsto i stosunkowo grubo punktowanym[3][4] ciele długości od 3,5 do 3,9 mm, węższym i gęściej punktowanym niż u E. coarctatus[3]. Głowa jest czarna z nieco jaśniejszymi, zwykle czerwonobrunatnymi plamami przed oczami[3][4]. Warga górna u samca jest jaśniejsza niż u samicy[3]. Znacznie dłuższe od czułków głaszczki szczękowe mają ostatni człon całkiem czarny[4] i znacznie krótszy od przedostatniego[4][3]. Przedplecze jest smoliście czarne z czerwonobrunatno rozjaśnionymi brzegami[4] lub brudnożółtobrązowe z rozległą plamą brązową[3]. Pokrywy są brudnożółtobrązowe do kasztanowych, często z ciemniejszymi barkami i przyciemnieniem między szwem a rzędem przyszwowym[4][3]. Spód ciała ubarwiony jest czarno[4]. U samca pazurki przednich odnóży są silnie, hakowato zakrzywione. Genitalia samca cechują się edeagusem o smukłym, szpilkowatym płacie środkowym oraz hakowato zakrzywionych dozewnętrznie wierzchołkach paramer[3].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad wodny, zarówno w stadium larwalnym, jak i dorosłym[5]. Zasiedla m.in. bajora, bagna, rowy i jeziora[6], preferując te o kwaśnym odczynie[3].
Gatunek palearktyczny, w Europie znany z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Grecji, europejskiej części Rosji, a w Azji z Armenii, Kazachstanu oraz syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ C.P. Thunberg: Dissertatio Entomologica sistens Insecta Svecica. Partem sextam. Upsala: J.F. Edman, 1794, s. 73.
- ↑ a b M. Hansen: Hydrophilidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 2. Hydrophiloidea – Histeroidea – Staphylinoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2004, s. 45–46.
- ↑ a b c d e f g h i j Arved Lompe (n. G.A. Lohse): Gattung Enochrus Thoms.. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-03-23].
- ↑ a b c d e f g Jarosław Łomnicki. Przegląd wodolubków (Philydrus) Polski. „Kosmos”. 35 (3-6), s. 263-273, 1911. Pierwsza związkowa drukarnia we Lwowie.
- ↑ Martin Fikáček: 20. Hydrophilidae Leach, 1815. W: Adam Ślipiński, John F. Lawrence: Australian Beetles. Volume 2. Archostemata, Myxophaga, Adephaga, Polyphaga (part). CSIRO Publishing, 2019, s. 271-350. ISBN 978-0-643-09730-8.
- ↑ B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Adephaga prócz Carabidae, Myxophaga, Polyphaga: Hydrophiloidea. „Katalog Fauny Polski”. 23 (4), 1976.