Dworek Czarnohorski w Worochcie
48°17′05″N 24°34′04″E/48,284722 24,567778
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
747 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
1895 |
| Właściciel |
Oddział Czarhonorski PTT |
Położenie na mapie Czarnohory  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 48°17′05″N 24°34′04″E/48,284722 24,567778
| |
Dworek Czarnohorski PTT w Worochcie – nieistniejące już schronisko turystyczne, położone w miejscowości Worochta w Czarnohorze. Powstało w 1895 roku, a jego właścicielem był Oddział Czarnohorski Towarzystwa Tatrzańskiego z siedzibą w Kołomyi[1], który zakupił teren wraz z oficyną i stajnią. Schronisko rozbudowano w 1897 roku. Podczas I wojny światowej w budynku stacjonowały wojska rosyjskie, które zniszczyły jego wyposażenie.
Po zakończeniu wojny w Dworku przeprowadzono remont oraz dokonano odwodnienia terenu i pogłębienia studni. Na zakup sprzętu do schroniska Centrala Krajowa dla Gospodarczej Odbudowy Galicji udzieliła bezzwrotnej subwencji w wysokości 5000 koron, natomiast ze strony starostwa w Nadwórnej uzyskano zezwolenie na wyszynk piwa i napojów alkoholowych.
W latach 1925-1928 roku za kwotę ok. 50 000 złotych[2] wybudowano nowy budynek Dworku. Dwupiętrowy obiekt mógł teraz pomieścić 94 osoby w 18 pokojach i sali zbiorowej, posiadał również restaurację, kuchnię turystyczną, suszarnię i narciarnię. Oba budynki wspominał prof. Antoni Wrzosek, pisząc: "Stary dworek to długi parterowy budynek z kilkoma ponurymi salami, a nowy, piętrowy z poddaszem jest rodzajem pensjonatu gdzie dla członka PTT byłby najtańszym dłuższy pobyt w Worochcie."[3].
W okresie przedwojennym schronisko było popularne i bardzo chętnie odwiedzane. Wśród zarządzających nim byli: Maria z Manugiewiczów Petrowiczowa (Ormianka, babka Tadeusza Pietrowicza - działacza Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich oraz autora książek o myślistwie)[4] oraz rotmistrz Zygmunt Kawalerowicz, oficer 6 Pułku Ułanów Kaniowskich. W 1934 roku obradowała tu Międzyoddziałowa Komisja Wschodnio-Beskidzka PTT[5].
Szlaki turystyczne (1935)[6][edytuj | edytuj kod]
- na Chomiak (1544 m n.p.m.) przez Błotek i Seredną (1004 m n.p.m.)
- na Kiczerę (1248 m n.p.m.) i dalej na Kukul (1540 m n.p.m.)
- na Przełęcz Tatarską (Jabłonicką) (931 m n.p.m.) przez Seredną i Jabłonicę
- na Przełęcz Tatarską przez Perechrest i Poharek (958 m n.p.m.)
- na Magurę (1270 m n.p.m.)
- na Worochteński (1325 m n.p.m.) przez Rebrowacz (1292 m n.p.m.) lub Doszczenkę (1022 m n.p.m.)
- na Munczełyk (1300 m n.p.m.) przez Worochteński, Kityłówkę (1383 m n.p.m.) i Hordje 91478 m n.p.m.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marian Kałuski Polskie dzieje huculszczyzny www.kworum.com.pl
- ↑ Łukasz Quirini-Popławski Muzeum Huculskie w Żabiem (Płaj 36) przypis 17, www.karpaccy.pl
- ↑ Barbara Krawczyk Prof. Antoni Wrzosek: badacz gór - krajoznawca - popularyzator turystyki - pionier turyzmu www.khit.pttk.pl
- ↑ Stanisław S. Nicieja Moje Kresy. Czarnohora - powab dziewiczości www.nto.pl
- ↑ Łukasz Quirini-Popławski Muzeum Huculskie w Żabiem (Płaj 36) przypis 26, www.karpaccy.pl
- ↑ Regulamin GOT 1935. cotg.pttk.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-01)]. www.cotg.pttk.pl
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- informacje na stronie www.karpatywschodnie.pl [dostęp: 2013-03-14]