Westphalopsocus
Westphalopsocus | |||
Nel et al., 2013 | |||
Okres istnienia: moskow | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina |
Westphalopsocidae | ||
Rodzaj |
Westphalopsocus | ||
Gatunki | |||
|
Westphalopsocus – wymarły rodzaj owadów z rzędu psotników, obejmujący tylko jeden znany gatunek: Westphalopsocus pumilio. Pochodzi on z moskowu (pensylwan, karbon). Jego skamieniałość odnaleziono na terenie gminy Avion we francuskim departamencie Pas-de-Calais[1].
Gatunek i rodzaj opisane zostały w 2013 roku przez Dany’ego Azara i współpracowników na łamach „Nature”. Nazwa rodzajowa to pochodzi od westfalu (nazwa piętra geologicznego w którym znaleziono skamieniałość) i psocus – często używanego wśród psotników sufiksu. Takson ten umieszczany jest w monotypowej rodzinie Westphalopsocidae[1] i jest najstarszym znanym przedstawicielem swojego rzędu[1][2].
Znana jest tylko budowa przedniego skrzydła. Było ono wąskie, długości 3,6 mm, o równoległych brzegach. Jako jego cechę autapomorficzną wskazuje się serię żyłek poprzecznych pomiędzy żyłką subkostalną i kubitalną. Ponadto jego użyłkowanie charakteryzowało się m.in.: zlanymi wierzchołkowo dwoma żyłkami analnymi, czterema krótkimi odgałęzieniami przednimi wychodzącymi z przedniej odnogi tylnej żyłki radialnej, trzema odgałęzieniami tylnej żyłki medialnej oraz żyłką subkostalną w części odsiebnej miejscowo zlaną z przednią żyłką radialną[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Andre Nel, Patrick Roques, Patricia Nel, Alexander A. Prokin, Thierry Bourgoin, Jakub Prokop, Jacek Szwedo, Dany Azar, Laure Desutter-Grandcolas, Torsten Wappler, Romain Garrouste, David Coty, Diying Huang, Michael S. Engel, Alexander G. Kirejtshuk. The earliest known holometabolous insects. „Nature”. 503, s. 257-261, 2013. DOI: 10.1038/nature12629.
- ↑ Dany Azar, André Nel, Vincent Perrichot. Diverse barklice (Psocodea) from Late Cretaceous Vendean Amber. „Paleontological Contributions”. 10C, s. 9-15, 2014.