Telesfor Kuczko
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1944–1974 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
komendant szkoły |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Telesfor Kuczko (ur. 12 kwietnia 1920 w Wilnie, zm. 13 marca 1974 we Wrocławiu) – generał brygady Wojska Polskiego, inżynier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1932–1938 uczęszczał do Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie. W latach 1941–1943 był więziony. Do wojska wcielony wiosną 1944. W grudniu 1944 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 i został skierowany do służby w 37 pułku piechoty 7 Dywizji Piechoty. Jako dowódca kompanii przeszedł z pułkiem cały szlak bojowy 2 Armii Wojska Polskiego. W walkach ranny. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej i w bitwie pod Budziszynem. Wojnę zakończył pod Mielnikiem w Czechach.
Po wojnie w latach 1946–1947 brał udział, w składzie jednostek KBW w walkach z oddziałami UPA, na stanowisku szefa sekcji operacyjnej Grupy Operacyjnej „Wisła”, na terenach województw lubelskiego i rzeszowskiego. W walkach dwa razy ranny. Po wyleczeniu ran w latach 1948–1949 dyrektor nauk Oficerskiej Szkoły KBW w Legnicy, w 1949 szef wydziału sztabu KBW. W 1949 przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Inżynieryjno-Saperskiej na stanowisko starszego wykładowcy taktyki ogólnej, w 1952 kierownik Cyklu Taktyki OSI, 1952–1955 zastępca komendanta OSI do spraw liniowych, w okresie styczeń 1955-październik 1956 pełniący obowiązki komendanta i komendant OSI. W latach 1956–1958 na Wyższym Kursie Doskonalenia Oficerów (WKDO) przy Fakultecie Inżynieryjnym Wojskowej Akademii Technicznej. Major z 1952. Po zakończeniu WKDO uzyskał dyplom technika drogowo-mostowego i został zaliczony do korpusu osobowego wojsk inżynieryjnych. Skierowany na kierownika Studium Wojskowego Politechniki Wrocławskiej. Pracując tam w latach 1958–1962 zakończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i uzyskał dyplom inżyniera. Podpułkownik z 1958. W 1962 wyznaczony na dowódcę 12 Brygady Drogowej w Nisku. W 1963 wrócił do Wrocławia na stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych, które objął od stycznia 1964. Pułkownik z 1963. W 1966 skierowany do Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR do Moskwy.
Po ukończeniu Akademii, w 1969 szef wojsk inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego. W grudniu 1972 skierowany na komendanta Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych. Mianowany generałem brygady w 1973.
Zmarł na zawał serca. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
- Krzyż Walecznych (1945)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1973)
- Order Czerwonej Gwiazdy (CSRS)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Telesfor Kuczko - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-10-24] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1998.
- Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, Warszawa: Bellona, 2001, ISBN 83-11-09287-7, OCLC 297538661 .
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II: I–M, Toruń 2010, s. 307–309 (z fotografią)
- Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego
- Oficerowie Wojska Polskiego – absolwenci Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Oficerowie Wojsk Inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego
- Pochowani na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
- Uczestnicy Akcji „Wisła” 1947
- Uczestnicy bitwy pod Budziszynem (1945)
- Uczestnicy forsowania Nysy Łużyckiej (1945)
- Urodzeni w 1920
- Zmarli w 1974
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Oficerowie 37 Pułku Piechoty (LWP)
- Komendanci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych
- Oficerowie Oficerskiej Szkoły Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego