Tętnica nabrzuszna górna
Tętnica nabrzuszna górna (łac. arteria epigastrica superior) − przyśrodkowa gałąź końcowa tętnicy piersiowej wewnętrznej, biegnąca w jej przedłużeniu ku dołowi. Unaczynia mięsień prosty brzucha, inne pobliskie mięśnie przednie brzucha oraz skórę przedniej ściany brzucha ponad nimi, ponadto drobne gałęzie kierują się do przepony.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Bocznie od wyrostka mieczykowatego biegnie przez trójkąt mostkowo-żebrowy i opuszcza klatkę piersiową. Na tylnej powierzchni mięśnia prostego brzucha wnika w jego tkankę. Zstępując ku dołowi, umownie na poziomie pępka, zespala się z tętnicą nabrzuszną dolną - gałęzią tętnicy biodrowej zewnętrznej.
Gałęzie[edytuj | edytuj kod]
- Gałąź bezimienna odchodząca przyśrodkowo na poziomie wyrostka mieczykowatego i łącząca się z drugostronną.
- Gałęzie mięśniowe i skórne.
- Gałęzie przeponowe.
- Gałęzie bezimienne odchodzące od prawej tętnicy, wnikające do więzadła sierpowatego wątroby i zespalające się z tętnicą wątrobową.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Wiesław Łasiński (red.). Wyd. VII (IV). T. III: Układ naczyniowy. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1998, s. 221. ISBN 83-200-2171-5.