Przejdź do zawartości

Stefan Kaczmarczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Jakub Kaczmarczyk
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1892
Chodenice

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

63 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Stefan Jakub Kaczmarczyk (ur. 1 lipca 1892 w Chodenicach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Chodenicach, w ówczesnym powiecie bocheńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Pułku Piechoty Nr 13[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 778. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu. W latach 1923–1924 był przydzielony z 54 pp do Oddziału III, a następnie Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[6][7]. Później został ponownie przeniesiony do 51 pp w Brzeżanach[8]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W marcu tego roku został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem na stanowisko kwatermistrza[10]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[11][12][13]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14][15]. Później został przeniesiony do 63 Pułku Piechoty w Toruniu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[16].

1 września 1939, w związku z chorobą ppłk. Władysława Winiarskiego, objął dowództwo 63 pp. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu XVIII A, a 31 maja 1940 został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Straty ↓.
  2. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 484.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 281.
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 163, 676.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 50.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 278, 411.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58, 254, 355.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65, 187.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 23.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 575.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 26.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 621.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  21. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58.
  22. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Kaczmarczyk&oldid=69097670”