SMS Salamander (1891)
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
 SMS „Salamander” w 1891 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1890 |
| Wodowanie |
9 maja 1891 |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
SMS „Salamander” |
| Wejście do służby |
1892 |
| Wycofanie ze służby |
1 listopada 1918 |
| Los okrętu |
przyznany Wielkiej Brytanii w 1920, złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 268 ton |
| Długość |
39,6 metra na wodnicy |
| Szerokość |
8,1 metra |
| Zanurzenie |
1,5 metra |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 1 kocioł cylindryczny moc 350 KM, 1 śruba | |
| Prędkość |
10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 3 działa kal. 47 mm (3 x I) 90 min | |
| Załoga |
28–32 |
SMS Salamander – austro-węgierski stawiacz min z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej. Jednostka została zwodowana 9 maja 1891 roku w stoczni STT w Trieście, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine wcielono ją w 1892 roku. W wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier w 1920 roku jednostkę przyznano Wielkiej Brytanii, po czym została złomowana we Włoszech.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Stawiacz min „Salamander” zbudowany został w stoczni STT w Trieście (pod numerem stoczniowym 268)[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1890 roku, a zwodowany został 9 maja 1891 roku[1][3]. Jednostka otrzymała nazwę płaza – salamandry (niem. Salamander)[4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niewielkim stawiaczem min[2]. Długość na wodnicy wynosiła 39,6 metra (39 metrów między pionami), szerokość 8,1 metra i zanurzenie 1,5 metra[1][3]. Wyporność normalna wynosiła 268 ton, a pełna 286 ton[2][1]. Okręt napędzany był przez maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 350 KM, do której parę dostarczał jeden cylindryczny kocioł lokomotywowy opalany węglem[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 10 węzłów[1][2].
Uzbrojenie okrętu składało się z trzech pojedynczych dział kalibru 47 mm SFK L/33 Hotchkiss[3][4][a]. Jednostka mogła zabrać ładunek 90 min morskich (po 35 na dwóch ciągłych liniach torów na pokładzie i 20 w ładowni dziobowej)[1][3].
Załoga okrętu liczyła od 28 do 32 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][5].
Służba[edytuj | edytuj kod]
SMS[b] „Salamander” został wcielony do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w 1892 roku[1][3]. Okręt był jednym z czterech austro-węgierskich stawiaczy min[7][c]. Po wcieleniu do służby „Salamander” uczestniczył w ćwiczeniach i corocznych letnich manewrach floty[4]. W momencie wybuchu I wojny światowej „Salamander” wchodził w skład Grupy Torpedowców Sił Obrony Lokalnej[4]. Okręt wziął aktywny udział w działaniach wojennych, uczestnicząc w operacjach minowych[3][4]. Na początku stycznia 1916 roku „Salamander” razem z torpedowcami uczestniczył w operacji likwidacji postawionej przez okręty Regia Marina zagrody minowej[8]. 9 sierpnia tego roku na operującym w Kanale Faresina „Salamandrze” doszło do wybuchu miny, w wyniku którego zginęło sześciu członków załogi[3][4]. W lutym 1917 roku załoga okrętu zneutralizowała nieopodal Rabazu cztery miny typu Susana[9]. Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostce opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[10]. W wyniku przeprowadzonego w styczniu 1920 roku podziału floty austro-węgierskiej okręt został przyznany Wielkiej Brytanii[11]. Jednostka została w 1920 roku przebazowana do Włoch i w tym samym roku złomowana w Mesynie[1][3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Identycznie podaje Csonkaréti 2004 ↓, s. 312. Natomiast Greger 1976 ↓, s. 84 i Gogin 2024 ↓ podają, że na uzbrojenie „Dromedara” składały się dwa działa kalibru 47 mm.
- ↑ SMS – Seiner Majestät Schiff – Okręt Jego Wysokości[6].
- ↑ Pozostałymi trzema austro-węgierskimi stawiaczami min były „Dromedar”, „Basilisk” i „Chamäleon”[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Greger 1976 ↓, s. 84.
- ↑ a b c d e Gogin 2024 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i Schrott 2001 ↓, s. 9.
- ↑ a b c d e f Koszela 2019 ↓, s. 188.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 312.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 78.
- ↑ a b Schrott 2001 ↓, s. 8.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 125.
- ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 127.
- ↑ Rochowicz 2003 ↓, s. 43.
- ↑ Rochowicz 2003 ↓, s. 46–47.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
- Ivan Gogin: SALAMANDER minelayer (1892). Navypedia. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
- Witold Koszela: Zapomniana flota. Okręty Austro-Węgier w I wojnie światowej. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-8178-199-2.
- Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5 (41), 2003. ISSN 1426-529X.
- Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (49), 2001. ISSN 1231-014X.
