Maksymilian Zand
Maksymilian Zand (ps. „George”, „Żorż”, ur. 1876, zm. 24 kwietnia 1932 w Warszawie) – polski przemysłowiec, działacz socjalistyczny.
W czerwcu 1895 ukończył Szkołę Handlową im. Leopolda Kronenberga w Warszawie[1]. Od 1895 brał udział w pracach czytelni Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności i był kierownikiem jednej z filii. Od 1898–1899 zbliżył się do ruchu etyków w Polskiej Partii Socjalistycznej, należąc do głównych organizatorów obok Edwarda Abramowskiego, Zofii Bassakówny, Stanisława Berenta, Konstantego Krzeczkowskiego i Władysława Michalskiego. Był jednym z założycieli Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Potem wstąpił do PPS Lewicy. Należał do komisji organizacyjnej związków zawodowych. Przez ponad 20 lat był dyrektorem Zakładów Przemysłowych Kriegel i Würfel, a od 1921 dyrektorem handlowym Tomaszowskiej Fabryki Sztucznego Jedwabiu. Żonaty z lekarką Natalią Zylberlast (1883–1942)[2].
Zmarł w wieku 56 lat, został pochowany na cmentarzu żydowskim przy Okopowej[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kurjer Warszawski 75 nr 167 (19.6.1895)
- ↑ Z karty żałobnej. Nasz Przegląd 10, nr 117 (27.4.1932)
- ↑ Nasz Przegląd 10 (26 kwietnia 1932), nr 116 s. 16
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maksymiljan Zand. Wiadomości Przemysłu Chemicznego 9, s. 34, 1932
- Z żałobnej karty. Głos Poranny nr 117 (28.4.1932)
- Zgon zasłużonego człowieka i przemysłowca. Gazeta Handlowa nr 96 (27.4.1932)
- Stefan Brzeziński. B.P. Maksymiljan Zand. Głos Nauczycielski 33, s. 641, 1932
- Grabiec J. Czerwona Warszawa przed ćwierć wiekiem. Poznań, 1925 s. 43, 111, 127, 154
- Cynarski-Krzesławski J., Próchnik A. (red.) Księga życiorysów działaczy polskiego ruchu rewolucyjnego w Polsce. Warszawa: „Kronika Ruchu Rewolucyjnego”, 1939 s. 26 (dodatek do Kroniki Ruchu Rewolucyjnego w Polsce 1 (2), 1935)