Przejdź do zawartości

Ludwik I (hrabia Nevers)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik I (Flandria)
Ludwik II (Nevers, Rethel)
Ilustracja
ilustracja herbu
Hrabia Nevers
Okres

od 24 lipca 1322
do 26 sierpnia 1346

Poprzednik

Ludwik I

Następca

Ludwik III de Male

Hrabia Flandrii
Okres

od 17 września 1322
do 26 sierpnia 1346

Poprzednik

Robert III

Następca

Ludwik II de Male

Hrabia Rethel
Okres

od 12 marca 1328
do 26 sierpnia 1346

Poprzednik

Joanna I

Następca

Ludwik III de Male

Dane biograficzne
Dynastia

Dom Dampierre

Data i miejsce urodzenia

1304
Nevers

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1346
Crécy-en-Ponthieu

Ojciec

Ludwik de Nevers

Matka

Joanna z Rethel

Żona

Małgorzata I Burgundzka

Dzieci

Ludwik II de Male

Ludwik I (ur. 1304, zm. 26 sierpnia 1346) – hrabia Flandrii, Nevers i Rethel, syn Ludwika de Nevers (najstarszego syna hrabiego Roberta III Flandryjskiego) i Joanny, dziedziczki hrabstwa Rethel, córki Hugona IV, hrabiego Rethel.

W 1322 r. po śmierci ojca został hrabią Nevers (jako Ludwik II). Niecałe dwa miesiące później zmarł jego dziadek, Robert III, i Ludwik został hrabią Flandrii (jako Ludwik I). Po śmierci matki w 1328 r. został również hrabią Rethel (jako Ludwik II).

Ludwik prowadził politykę profrancuską. Już w 1319 r. odwiódł Roberta III od zbrojnej próby odbicia miasta Lille. Skłonił go natomiast do odnowienia więzi lennej z królem Francji Filipem V. Po zostaniu hrabią Flandrii Ludwik nałożył na poddanych ogromne podatki. Sprawiły one, że już w 1323 r. wybuchło wielkie powstanie ludowe pod wodzą Nicolaasa Zannekina. Zannekin i jego ludzie zdobyli Nieuwpoort, Veurne, Ieper i Kortrijk. W tym ostatnim mieście w ręce buntowników dostał się sam hrabia Ludwik. W 1325 r. buntownicy podjęli nieudaną próbę opanowania przyłączonych w 1305 r. do Francji Gandawy i Oudenaarde.

Wówczas w spór wmieszał się król Francji Karol IV Piękny. Doprowadził on do podpisania pokoju w Arques i uwolnienia Ludwika z niewoli. Pokój nie trwał długo i rebelia wybuchła ponownie już w 1326 r. Ludwik uciekł do Francji, gdzie starał się o pomoc dworu królewskiego. Został wysłuchany dopiero w 1328 r. przez nowego króla Filipa VI. 28 maja 1328 r. Ludwik został przezeń pasowany na rycerza, a na odbywającej się następnego dnia koronacji Filipa Ludwik podawał mu miecz Karola Wielkiego. W czasie uroczystości Filip złożył obietnicę pomocy Ludwikowi. Spełnił ją już następnego lata. 23 sierpnia 1328 r. wkroczył do Flandrii i pokonał buntowników pod Cassel. Ludwik został przywrócony na tron Flandrii, a samo hrabstwo poddanie silniejszej kontroli francuskiej.

Profrancuskie rządy Ludwika I dalej nie cieszyły się sympatią flamandzkiego kupiectwa, silnie związanego ekonomicznie z Anglią, której król, Edward III, miał prawa do francuskiego tronu. Kiedy w 1337 r. Edward zdecydował się walczyć o francuską koronę, jego pierwszym krokiem było podporządkowanie Flandrii. Edward natrafił tu na podatny grunt. Zaczął od wstrzymania importu flandryjskiej bawełny, co w krótkim czasie doprowadziło do przyjęcia przez kupców protekcji angielskiej. Ludwik musiał ponownie uciekać do Francji, a władzę we Flandrii przejęła oligarchia kupiecka na czele z Jacobem van Arteveldem.

Podczas dalszych walk wojny stuletniej Ludwik walczył u boku Francuzów. Zginął 26 sierpnia 1346 r. w bitwie pod Crécy. Jest pochowany w Brugii.

21 czerwca 1320 r. poślubił Małgorzatę Francuską (13109 maja 1382), córkę króla Francji Filipa V Długiego i Joanny II, hrabiny Burgundii. Został z nią zaręczony już w 1317 r. Ludwik i Małgorzata mieli razem jednego syna: