Jan Książek (wachmistrz)
wachmistrz | |
Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Jan Książek (ur. 5 listopada 1895 w Siedlaczowie, zm. 5 kwietnia 1920 pod Halczyńcem[1]) – wachmistrz Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Jana i Władysławy z domu Dudzika. Po ukończeniu szkoły ludowej, zatrudnił się jako ogrodnik w Warszawie. W sierpniu 1914 zgłosił się do Legionów Polskich, tworzonych przez Józefa Piłsudskiego. Otrzymał przydział do 2 pułku ułanów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego. Został wcielony do 1 szwadronu 9 pułku ułanów. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej a następnie polsko-bolszewickiej. Awansował do stopnia wachmistrza. Poległ 25 kwietnia 1920, w trakcie zagonu na Koziatyn, w potyczce pod Halczyńcem[3]. Wykazał się bohaterstwem podczas ratowania koni szwadronu spod ognia bolszewickiego pociągu pancernego. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Rodziny nie założył.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4335[2].
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 437.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 106.
- ↑ Tatara 1929 ↓, s. 15, 31.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jan Tatara: Zarys historji wojennej 9-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.