Dogłos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dogłos – zjawisko stopniowego narastania energii dźwięku w pomieszczeniu po zapoczątkowaniu emisji tego dźwięku przez źródło. Zjawisko związane jest z występowaniem dużej liczby fal odbitych od powierzchni pomieszczenia. Dogłos jest czasem, jaki minął od pojawienia się dźwięku bezpośredniego aż do osiągnięcia przez ten dźwięk (wraz z jego wielokrotnymi odbiciami) maksymalnego natężenia[1].

Zjawiskiem odwrotnym (wybrzmiewania dźwięku po zaniku emisji przez źródło) jest pogłos, przy czym dogłos jest zjawiskiem o wiele krótszym od pogłosu i zasadniczo nie jest wyczuwany przez zmysł słuchu człowieka, przez co zazwyczaj nie ma znaczenia w praktyce budowlanej projektowania pomieszczeń[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski, Akustyka muzyczna, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1953, s. 236–237.