Antoni Łokuciewski

Antoni Łokuciewski

Data i miejsce urodzenia	25 marca 1885 Cieleżyszki
Data i miejsce śmierci	po 1939 ZSRR
Marszałek Sejmu Litwy Środkowej
Okres	od 3 lutego 1922 do 25 marca 1922
Przynależność polityczna	Rady Ludowe
Odznaczenia

Antoni Łokuciewski (ur. 25 marca 1885 w Cieleżyszkach, zm. po 1939 w ZSRR) – polski nauczyciel, działacz społeczny i polityczny, dyrektor gimnazjum w Oszmianie, marszałek Sejmu Litwy Środkowej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Tomasza, szlachcica z powiatu oszmiańskiego, i Stefanii z Rogińskich. W 1904 roku ukończył szkołę średnią w Wilnie. Następnie zaczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, lecz później przeniósł się do Moskwy. Ukończył studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Moskiewskiego, zdobywając tytuł magistra. Po zakończeniu nauki rozpoczął pracę jako nauczyciel w Wilnie, jednak ze względu na prześladowania ze strony rosyjskich władz szkolnych musiał się przenieść. Został nauczycielem matematyki w gimnazjum żeńskim w Kamiennej Stanicy nad Donem. Pełnił tam funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, a także organizował liczne ochronki i szkółki dla dzieci polskich.

Po rewolucji październikowej, w czerwcu 1918 roku, powrócił do Polski, zamieszkał w rodowym majątku Cieleżyszki w powiecie oszmiańskim i zaangażował się w organizację życia społecznego. Już w 1918 roku wspólnie z oszmiańskim dziekanem ks. Czesławem Górskim wystarał się u władz niemieckich o otwarcie Prywatnego Gimnazjum w Oszmianie z polskim językiem nauczania. W 1919 roku został wybrany prezesem Rady Opiekuńczej powiatu oszmiańskiego, a także inspektorem szkolnym tegoż powiatu.

Prócz działalności społecznej zaangażował się również w życie polityczne. Wskutek buntu generała Żeligowskiego w październiku 1920 roku powstała Litwa Środkowa. Wystartował w wyborach, zostając posłem z ramienia Rad Ludowych, a następnie 3 lutego marszałkiem Sejmu. 22 lutego 1922 roku Sejm uchwalił przyłączenie Wileńszczyzny do Polski, a 24 marca marszałek Łokuciewski rozwiązał Sejm, oddając kompetencję Sejmu Litwy Środkowej Sejmowi II Rzeczypospolitej.

W okresie międzywojennym poświęcił się pracy nauczycielskiej i działalności na rzecz lokalnej społeczności. Był między innymi radnym Oszmiany. W 1931 roku został członkiem prezydium rady powiatowej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.

11 listopada 1939 roku został aresztowany przez NKWD i osadzony w oszmiańskim więzieniu. Dalsze losy są nieznane. Prawdopodobnie wywieziono go do Workuty, gdzie zmarł z wycieńczenia w 1941 roku.

Życie prywatne

Z żoną Beniaminą z Pobiedzińskich (1887–1958) doczekał się córki Zofii po mężu Szutowicz (1912–1979) oraz synów: Olgierda - który zmarł we wczesnym dzieciństwie, Witolda - asa lotnictwa w randze pułkownika, a zarazem ostatniego dowódcę dywizjonu 303 oraz Jerzego (1923–1991) - żołnierza AK, walczącego w oszmiańskich oddziałach.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (7 listopada 1929)
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (20 grudnia 1938)