Andrzej Daszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Daszkiewicz
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

10 października 1938
Słupca

Data i miejsce śmierci

20 listopada 2004
Rzeszów

doktor habilitowany
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

31 marca 1971 – historia
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Habilitacja

9 maja 1985 – historia
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Rzeszowska

Stanowisko

Profesor nadzwyczajny

Okres zatrudn.

1991–2004

Stanowisko

Docent

Okres zatrudn.

1974–1991

Uczelnia

Wyższa Szkoła Inżynierska w Rzeszowie

Stanowisko

Adiunkt

Okres zatrudn.

1971–1974

Kierownik
Zakład

Zakład Nauk Humanistycznych

Okres spraw.

1992–2004

Następca

Grzegorz Ostasz

Kierownik
Zakład

Międzywydziałowy Zakład Nauk Społecznych

Okres spraw.

1986–1990

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Andrzej Daszkiewicz (ur. 10 października 1938 r. w Słupcy, zm. 20 listopada 2004 w Rzeszowie) – polski historyk, profesor Politechniki Rzeszowskiej. Specjalizował się w badaniach nad historią okresu II wojny światowej i lat powojennych (1939–1947) w Polsce, był prekursorem studiów nad Polskim Państwem Podziemnym i ruchem oporu na terenie Małopolski i Podkarpacia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Jadwigi z domu Neneman, dorastał w Słupcy, gdzie w 1952 ukończył szkołę podstawową. Był słuchaczem Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Oleśnicy, a po jej rozwiązaniu uczęszczał do Państwowego Liceum Ogólnokształcącego w Koninie, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1958[1].

W latach 1958–1960 pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Woli Koszuckiej i Gostyniu zdobywając jednocześnie kwalifikacje pedagogiczne w trybie eksternistycznym. W latach 1960–1965 odbył magisterskie studia historyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po ich ukończeniu był przez rok (1965/1966) nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 2 w Mrągowie[1].

W 1966 rozpoczął studia doktoranckie w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie. W 1967 przystąpił do Polskiego Towarzystwa Historycznego, a w 1968 ogłosił drukiem pierwszy artykuł naukowy. W październiku 1970 objął stanowisko starszego asystenta w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie[1].

W marcu 1971 obronił przygotowaną pod kierunkiem Józefa Buszki rozprawę doktorską Ruch oporu w regionie Beskidu Niskiego w latach 1939–1945, za którą otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Zawadzkiego w kategorii najlepszej pracy habilitacyjnej lub doktorskiej poświęconej II wojnie światowej. Opublikował ją w formie monografii w 1975[1].

1 sierpnia 1971 został adiunktem w Wyższej Szkole Inżynierskiej, a w marcu 1974, na kilka miesięcy przed jej przekształceniem w Politechnikę Rzeszowską (PRz), objął stanowisko docenta kontraktowego[1]. Był w 1974 laureatem nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze w 1974[2]. Prowadził w tym okresie zajęcia z politologii i nauk politycznych dla studentów PRz, a także z historii dla studentów Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie[1]. Od 1980 był członkiem Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw PRz i pełnił do 1993 funkcję redaktora naukowego sekcji nauk społecznych[3][4].

Habilitował się w krakowskiej WSP w 1985 na podstawie rozprawy Partie i stronnictwa polityczne w Polsce południowo-wschodniej (VIII 1944–I 1947). Od 1985 był członkiem Senatu PRz, gdzie do 1993 brał udział w pracach Komisji Nauki, a następnie w Komisji Dydaktyki. W październiku 1986 został przez rektora PRz Kazimierza Oczosia mianowany kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Nauk Społecznych, we wrześniu 1990 kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Nauk Humanistycznych i Ekonomicznych[3].

1 lutego 1991 został profesorem nadzwyczajnym, a od 1992 kierował Zakładem Nauk Humanistycznych[3]. Współorganizował utworzony w 1993[5] Wydział Zarządzania i Marketingu PRz, zasiadając w radzie Wydziału oraz w komisjach ds. nauki i oceny pracowników[3].

Jego działalność dydaktyczna obejmowała zajęcia z historii gospodarczej dla studentów Wydziału Zarządzania oraz z historii cywilizacji i historii Polski dla studentów innych wydziałów. Był promotorem i recenzentem prac doktorskich, magisterskich i licencjackich bronionych na PRz i rzeszowskiej WSP[3].

Zainicjował badania nad historią regionu podkarpackiego w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu[3]. Należał obok Andrzeja Zagórskiego, Jana Sokoła i Mieczysława Wieliczki do autorów pierwszych prac naukowych poświęconych Polskiemu Państwu Podziemnemu i antykomunistycznym organizacjom niepodległościowym na terenie Rzeszowszczyzny[6]. W latach 90. prowadził kwerendę w niedostępnych dotąd archiwach ZSRR, wykorzystując m.in. akta radzieckiego kontrwywiadu wojskowego Smiersz[3].

Napisał sześć monografii i kilkadziesiąt artykułów. Publikował m.in. w miesięczniku „Ideologie i Polityka” (w latach 70.), w krakowskich „Studiach Historycznych” i w warszawskim „Wojskowym Przeglądzie Historycznym”. Był uczestnikiem Kongresów Historyków Wsi i Ruchu Ludowego w Rzeszowie i Lublinie oraz konferencji organizowanych przez rzeszowski oddział Instytutu Pamięci Narodowej[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 1976 został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1993 – medalem „Zasłużony dla Politechniki Rzeszowskiej”. Był kilkakrotnym laureatem nagród Rektora PRz[3].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Ruch oporu w regionie Beskidu Niskiego w latach 1939–1945, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1975
  • (redaktor naukowy) Podwyższanie efektywności kształtowania naukowego światopoglądu studentów w procesie studiowania nauk społecznych. Materiały konferencji naukowej, Rzeszów, październik 1977, Politechnika Rzeszowska, Rzeszów 1977
  • Partie i stronnictwa polityczne w Polsce południowo-wschodniej (VIII 1944–I 1947), Redakcja Wydawnictw Uczelnianych Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 1982
  • Międzypartyjne stosunki polityczne w Polsce południowo-wschodniej (lata 1944–1947), Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1987 ISBN 83-03-01800-0
  • Droga do zjednoczenia ruchu robotniczego w Polsce południowo-wschodniej 1944–1948, Krajowa Agencja Wydawnicza, Rzeszów 1989 ISBN 83-03-02702-6
  • Polskie Stronnictwo Ludowe na Rzeszowszczyźnie 1945–1947. Lata walki, Fosze, Rzeszów 1993
  • Referendum i wybory w województwie rzeszowskim w latach 1946–1947, Oficyna Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 2000 ISBN 83-7199-125-8

Wybór artykułów[edytuj | edytuj kod]

  • Stosunki pomiędzy organizacjami wojskowymi tzw. obozu londyńskiego w rejonie Beskidu Niskiego (1939–1945), „Studia Historyczne” 17/4 (1974), s. 627–649
  • Przerzuty graniczne w rejonie Beskidu Niskiego i Bieszczadów w czasie okupacji hitlerowskiej, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1974, nr 1, s. 447–454
  • Z historii i historiografii Polski Ludowej 1944–1950 (refleksja krytyczna), „Studia Historyczne” 31/3 (1988), s. 481–491
  • Stosunki PPR–PPS inaczej – na przykładzie województwa rzeszowskiego (marzec–grudzień 1948), „Zeszyty Naukowe Politechniki Rzeszowskiej. Nauki Społeczne” 19 (1993), s. 5–23
  • Z dziejów Stronnictwa Narodowego w Polsce południowo-wschodniej w latach 1945–1946, „Studia Rzeszowskie” 2 (1995)
  • Struktura organizacyjna konspiracji Narodowej Organizacji Wojskowej po sierpniu 1944 r. na terenie Polski południowo-wschodniej, „Studia Historyczne” 38/1 (1995), s. 101–110
  • Czystki w ruchu ludowym na Rzeszowszczyźnie (lata 1948–1949), „Zeszyty Naukowe - Politechnika Rzeszowska. Ekonomia i Nauki Humanistyczne” 2 (1996), s. 5–27
  • Życie polityczne w Łańcucie w latach 1944–1948, [w:] Łańcut. Studia i szkice z dziejów miasta, red. Włodzimierz Bonusiak, Rzeszów 1997
  • Kilka refleksji na marginesie książki Richarda Pipesa „Rewolucja rosyjska” (PWN, Warszawa 1994), „Prace Historyczno-Archiwalne” 7 (1999), s. 133–135
  • Wybrane zagadnienia polityczne sytuacji przedwyborczej na Rzeszowszczyźnie (1946–1947 r.), [w:] Pamiętny rok 1947, red. Maria E. Ożóg, Rzeszów 2001
  • Zarys zbrojnej działalności Narodowej Organizacji Wojskowej w województwie rzeszowskim w latach 1944–1948, „Prace Historyczno-Archiwalne” 12 (2002), s. 201–208

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]