Andriej Nikulin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andriej Nikulin
Андрей Иванович Никулин
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

2 października
Sosino

Data i miejsce śmierci

1978
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1917–1956

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy

Andriej Nikulin (ros. Андрей Иванович Никулин; ur. 20 września?/2 października 1899 w miejscowości Sosino w obwodzie moskiewskim, zm. 1978 w Moskwie[1]) – oficer Armii Czerwonej, funkcjonariusz NKWD, generał brygady LWP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Żołnierz Czerwonej Gwardii oddziału moskiewskiej fabryki Morozowa od momentu rewolucji październikowej 1917. XI 1917 - I 1918 w Centralnym Sztabie Czerwonej Gwardii. Komisarz 19 Oddziału Armii Czerwonej., skończył kurs karabinów maszynowych i 1922-1923 był dowódcą plutonu, następnie dowódcą oddziału karabinów maszynowych.

W latach 1933-1935 studiował w Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stalina w Moskwie, a do 1937 na kursie artylerii dla wykładowców szkół wojskowych, podczas którego został kapitanem. Potem wykładał artylerię w 3. Szkole Wojsk Pogranicznych NKWD. Od sierpnia 1938 major, od maja 1939 pułkownik Armii Czerwonej. W latach 1939-1940 zastępca szefa wydziału w Głównym Zarządzie Służb Wojennych NKWD. W lutym 1940 brał udział w wojnie sowiecko-fińskiej. 27 III 1941 został szefem 3 Oddziału Zarządu Operacyjnego NKWD, a 17 VIII 1941 szefem Zarządu Tyłów NKWD Frontu Zachodniego. W czerwcu 1942 przeniesiony do wojsk liniowych, dowódca wojsk pancernych i zmotoryzowanych 49 Armii Frontu Zachodniego. 2 VIII 1944 został dowódcą 101 Brygady Pancernej. Od 18 X 1944 służył w WP w stopniu pułkownika, od 3 XII 1944 dowódca wojsk pancernych i zmotoryzowanych 1 Armii WP. 31 XII 1944 mianowany generałem brygady przez KRN; w lipcu 1945 zweryfikowany jako generał major wojsk pancernych Armii Czerwonej. W grudniu 1945 zakończył służbę w LWP i powrócił do ZSRR jako p.o. wojsk pancernych i zmotoryzowanych 43. Armii, potem 5 Gwardyjskiej Armii i 7 Gwardyjskiej Armii. Od 4 VIII 1948 zastępca szefa, a od 9 VIII 1950 szef katedry w Akademii Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych im. Stalina w Moskwie. Od 9 VI 1952 zastępca komendanta tej akademii. 8 X 1955 przeniesiony do rezerwy.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 58-60.