Przejdź do zawartości

Adam Uziembło (polityk II RP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Uziembło
Data i miejsce urodzenia

9 października 1885
Paryż

Data i miejsce śmierci

1 marca 1971
Warszawa

Poseł na Sejm Litwy Środkowej
Okres

od 1922
do 1922

Przynależność polityczna

Grupa Włościańska

Poseł na Sejm Ustawodawczy (II RP)
Okres

od marca 1922
do 27 listopada 1922

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna

Adam Uziembło (ur. 9 października 1885 w Paryżu, zm. 1 marca 1971 w Warszawie) – polski polityk, poseł na Sejm Litwy Środkowej i na Sejm Ustawodawczy, wieloletni działacz Polskiej Partii Socjalistycznej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował polonistykę we Lwowie. Wstąpił do konspiracyjnej postępowej organizacji studenckiej „Promieniści” i został redaktorem jej organu prasowego „Promień”. Poznał tam swoją przyszłą żonę, Marię Jadwigę Wierzejską. Zaangażował się w działalność paramilitarnej grupy „Nieprzejednani”, powstałej z inspiracji Witolda Jodko-Narkiewicza. Udzielał się w Sekcji Lwowskiej PPS. Latem 1905 roku wyjechał do miejscowości Kimry nad Wołgą, do swojej matki.

W Kimrach wziął udział w ruchu rewolucyjnym 1905 roku, zostając komendantem lokalnej ponadpartyjnej Milicji Robotniczej. Oddział powstał w ramach samoobrony przed czarną sotnią, zawiązaną przez duchowieństwo i monarchistów. Liczebność Milicji dochodziła do 600 ludzi. Jej zadaniem było zagwarantowanie wolności obywatelskiej, realizacja postulatów socjalnych i walka z lichwą w środowisku kupieckim. Milicja, sprawująca władzę nad miejscowością, istniała od końca października do połowy grudnia. Uziembło rozwiązał grupę po upadku powstania moskiewskiego, wiedząc o spodziewanej interwencji wojska. W obawie przed aresztowaniem udał się do Moskwy, w Kimrach pozostawił matkę i żonę. Następnie wyruszył do Królestwa Polskiego, gdzie działał w konspiracyjnych PPS i PPS-Frakcji Rewolucyjnej[1].

W czasie I wojny światowej walczył w wojsku austriackim i Legionach.

W styczniu 1922 został wybrany do Sejmu Litwy Środkowej z listy Rad Ludowych. W trakcie kadencji wyszedł z Klubu Rad Ludowych i dołączył do Klubu Grupy Włościańskiej[2]. W marcu tego roku po samorozwiązaniu się Sejmu został delegatem do Sejmu Ustawodawczego. Jego podpis widnieje pod aktem przyłączenia Wileńszczyzny do Polski.

Po zakończeniu działalności politycznej zajmował się dziennikarstwem. W czasie II wojny światowej mieszkał w Krakowie, gdzie związał się z działalnością ZWZ i AK, a także lokalnego oddziału PPS. Po 1945 należał do organizacji WRN.

W 1946 wyjechał potajemnie z Polski. Osiadł w Paryżu, w którym pozostał aż do wiosny 1970. Na emigracji współpracował z polskimi ośrodkami opiniotwórczymi, m.in. Radiem Wolna Europa. Na krótko przed śmiercią wrócił do Polski.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

W 2009 roku Ośrodek KARTA wydał wspomnienia Adama Uziembły pt. Niepodległość socjalisty, fragmenty są dostępne w wersji elektronicznej[3].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszą żoną była Maria z d. Wierzejska, z którą miał syna Adama Uziembłę[4]. Po rozwodzie z pierwszą żoną zawarł w 1917 roku ponowny związek małżeński z Marią z d. Kalińską (późniejszą Marią Uziębło) i miał z nią córkę Anielę (ur. 1919)[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kimry – moja dyktatura, [w:] Adam Uziembło, Niepodległość Socjalisty, Warszawa: Ośrodek Karta, 2008, s. 62-63, 65, 74, 123, 125, 128, ISBN 978-83-88288-69-2.
  2. Sejm Wileński 1922 : przebieg posiedzeń według sprawozdań stenograficznych w opracowaniu kancelarji sejmowej, Wilno: Wydawnictwo Księgarni Józefa Zawadzkiego, 1922, s. 12 (pol.).
  3. A. Uziembło, Rewolucja w Kimrach, "Histmag.org", 3 lipca 2009.
  4. a b Roman Duda. Generał i matematyk: Adam Olgierd Uziembło (1906–1990). „Antiquitates Mathematicae”. 8(1), s. 142, 2014. Rzeszów: Polskie Towarzystwo Matematyczne. ISSN 1898-5203. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • (red.) Jacek Majchrowski, Kto był kim w II RP, Warszawa 1994
  • Wileński słownik biograficzny, Henryk Dubowik (red.), Jan Malinowski (red.), Janusz Andruszkiewicz (oprac.), Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2002, ISBN 83-87865-28-1, OCLC 830347331.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]