271 Dywizja Piechoty (III Rzesza)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1940, 1943 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Działania zbrojne | |
| bitwa pod Falaise | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
piechota, grenadierzy ludowi |
271 Dywizja Piechoty (niem. 271. Infanterie-Division; 271. ID) – związek taktyczny Wehrmachtu w czasie II wojny światowej. Utworzona w maju 1940 roku jako planowane uzupełnienie wojsk walczących we Francji, nie ukończyła szkolenia przed podpisaniem kapitulacji i została rozformowana. Ponownie utworzono ją w 1943 roku i włączono do niej m.in. pozostałości zdziesiątkowanej na froncie wschodnim 137 Dywizji Piechoty oraz dwa bataliony tzw. Osttruppen. Pomimo słabego uzbrojenia i wyszkolenia, po lądowaniu Aliantów w Normandii skierowano ją na północ Francji, gdzie toczyła ciężkie walki i poniosła ogromne straty w bitwie pod Falaise. Jej resztki wycofano do Holandii, gdzie przemianowano ją na 271 Dywizję Grenadierów Ludowych, a następnie wysłano na front wschodni, gdzie walczyła m.in. na Węgrzech i na Morawach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie dywizję sformowano 22 maja 1940 roku w ramach tzw. 10. fali mobilizacji w północnej Austrii, w obrębie XVII okręgu wojskowego. W jej skład weszły 562, 563 i 564 pułki piechoty, a także 271 batalion artylerii oraz organiczne kompanie przeciwpancerna, sygnałowa i inżynieryjna. Do dywizji powołano rezerwistów starszych wiekiem, jednostka miała służyć jako wsparcie jednostek frontowych na wypadek przedłużenia się kampanii francuskiej. Gdy ta zakończyła się zwycięstwem Niemiec, jednostkę na powrót rozformowano 22 lipca tego roku, nim zdążyła ukończyć szkolenie[1][2].
Jednostkę ponownie reaktywowano w zachodnich Niemczech (Wehrkreis XIII) w końcu 1943 roku w składzie trzech pułków grenadierów (977, 978 i 979), 271 pułku artylerii oraz organicznych batalionów fizylierów, saperów, niszczycieli czołgów, łączności i zaopatrzenia[1]. Podczas szkolenia w północnej Bawarii w jej skład weszły m.in. resztki zdziesiątkowanej na froncie wschodnim 137. Dywizji Piechoty, cztery bataliony szkolne oraz dwa bataliony tzw. Osttruppen[3]. W grudniu 1943 roku dowództwo nad nią objął gen. Paul Danhauser[3].
Mimo słabego wyszkolenia i niedostatecznego wyposażenia w środki walki, na początku 1944 roku dywizję wysłano do okupowanej Holandii, a w czerwcu 1944 roku na południe Francji, gdzie objęła sektor obrony wybrzeża Morza Śródziemnego[3]. Po lądowaniu w Normandii, na wniosek generałów Erwina Rommla i Gerda von Rundstedta, 17 lipca dywizja została wysłana na front, gdzie weszła w skład 5. Armii Pancernej i zastąpiła wyczerpaną 10 Dywizję Pancerną SS „Frundsberg”. W toku walk w ramach alianckiej Operacji Totalize 271 Dywizja została zamknięta w kotle pod Falaise i poniosła ciężkie straty sięgające 2 tysięcy zabitych i rannych[4][3][5][6].
Resztki dywizji wycofano z frontu do Holandii, gdzie jesienią uzupełniono ją niewyszkolonymi rezerwistami. 17 września 1944 roku dywizję połączono ze sformowaną w sierpniu na Słowacji 576 Dywizją Grenadierów Ludowych, przemianowano na 271 Dywizję Grenadierów Ludowych i w lutym 1945 roku wysłano na front węgierski, a ostatecznie do okupowanej Czechosłowacji[7][3][8][9]. Dowodzona przez generała majora Martina Biebera jednostka ostatecznie dostała się do niewoli radzieckiej na Morawach[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Samuel W. Mitcham jr., German Order of Battle: 1st-290th Infantry Divisions in WWII, Stackpole Books, 21 sierpnia 2007, s. 194-195, ISBN 978-0-8117-4654-0 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
- ↑ George F. Nafziger, The German Order of Battle Infantry in World War II, Greenhill Books, 4 kwietnia 2017, s. 264-265, ISBN 978-1-85367-393-1 (ang.).
- ↑ a b c d e Samuel W. Mitcham, Defenders of Fortress Europe: The Untold Story of the German Officers During the Allied Invasion, Potomac Books, Inc., 2009, s. 170-171, 213, ISBN 978-1-59797-274-1 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
- ↑ 271. Infanterie-Division [online], Lexikon der Wehrmacht [dostęp 2017-04-04] (niem.).
- ↑ Patrick Agte, Michael Wittmann and the Waffen SS Tiger Commanders of the Leibstandarte in World War II, Stackpole Books, 2006, s. 193-194, ISBN 978-0-8117-3335-9 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
- ↑ Donald Graves, Blood and Steel: The Wehrmacht Archive, Normandy 1944, Frontline Books, 30 listopada 2013, s. 42, 82, ISBN 978-1-84832-683-5 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
- ↑ Samuel W. Mitcham, German Order of Battle: 291st-999th Infantry divisions, named infantry divisions, and special divisions in World War II, Stackpole Books, 2007, s. 109, ISBN 978-0-8117-3437-0 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
- ↑ a b 271. Volks-Grenadier-Division [online], Lexikon der Wehrmacht [dostęp 2017-04-04] (niem.).
- ↑ George F. Nafziger, The German Order of Battle in WWII: Infantry Divisions, 300th through 999th and Named Divisions, Plus Corps Detachments, Privately published, 1994, s. 41 [dostęp 2017-04-04] (ang.).
| 1-100 | |
|---|---|
| 101-200 | |
| 201-300 |
|
| 301-400 | |
| 401-500 | |
| 501-600 | |
| 601-719 | |
| Imienne |
|
