Zespół Tańca Ludowego Politechniki Poznańskiej „Poligrodzianie”
Zespół Tańca Ludowego Politechniki Poznańskiej „Poligrodzianie” – zespół folklorystyczny powstały przy Politechnice Poznańskiej w 1973 roku z inicjatywy Zbigniewa Solaka pod nazwą Zespół Tańca Ludowego RU SZSP Politechniki Poznańskiej[1].
Historia zespołu sięga 1953 roku, kiedy to Kazimierz Michalik, jedyny student Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu z Podhala, za namową kolegów, założył zespół góralski. Był to prawdopodobnie jedyny tego typu zespół na nizinach polskich. Cieszył się popularnością zarówno w kraju, jak i zagranicą. W 1970 roku, po latach przerwy, ośmioro studentów Wydziału Budownictwa powołało ludowy zespół muzyczny. W skład Zespołu wchodzili: Tadeusz „Duży Tadzio” Cudziłło – kierownik, oraz Ewa Wojciechowska, Wiesław Duszeńczuk, Ryszard Grajewski, Janusz Grześkowiak, Marian Kałmucki, Henryk Maćkowiak i Kazimierz Misztal. Zespół miał w swoim repertuarze piosenki ludowe wszystkich regionów Polski. Koncertował podczas rajdów studenckich i wieczorków tanecznych w klubie „Sęk”[1].
Krótko później do zespołu dołączył Zbigniew Solak, którego ambicje wykraczały poza zespół muzyczny. Założył on w 1973 roku zespół tańca ludowego wraz z kapelą. Zespół koncertował w kraju i zagranicą, w Czechosłowacji, Holandii, NRD i RFN. W 1979 roku kierownictwo artystyczne przejął Sławomir Pawliński. W skład pierwszej kadry instruktorskiej wchodzili: Barbara Kurek – kierownik muzyczny, Zbigniew Wawrzyniak – kierownik organizacyjny oraz Jacek Marek – choreograf. Nad opracowaniem muzycznym czuwał Kazimierz Budzik. W 1982 roku Zespół uhonorowany został Złotą zbiorową Odznaką SZSP. Od 1984 roku, kiedy kierownictwo nad Zespołem przejęła Marzenna Biegała-Howorska, nosi on nazwę Zespołu Tańca Ludowego Politechniki Poznańskiej „Poligrodzianie”[1].
W roku 1985 powołano sekcję dziecięcą – „Mali Poligrodzianie”[2]. W 1998 roku powstało Uczelniane Centrum Kultury Politechniki Poznańskiej umożliwiające studentom naukę śpiewu, tańca w różnych formach czy gry na instrumentach[3].
W skład kadry Zespołu wchodzili kolejno kierownicy muzyczni: Bogdan Bard i Magdalena Wasińska, instruktorzy wokalu: Marian Wiśniewski i Paweł Łuczak oraz instruktorka tańca Renata Banaszewska[1].
Jako najstarszy zespół folklorystyczny w środowisku studenckim miasta Poznania wychował ponad 500 młodych tancerzy i muzyków. W 2020 roku Zespół stanowił ponad 60 tancerzy, 14-osobowa kapela i 80-osobowa sekcja dziecięca. Prezentują tańce narodowe, obrzędy, zwyczaje i śpiewy z całej Polski. Choreografie oparte są o konsultacje z wybitnymi regionalistami m.in.: Mirosławą Bobrowską, Janiną Foltyn, Alicją Haszczak, Janiną Kalicińską, Janiną Marcinkową, Marią Romanowicz, Danutą Sury, Janem Brodką, Kazimierzem Budzikiem, Bogusławem Linette. Tancerze koncertują w oryginalnych kostiumach, zaś muzyka zaaranżowana jest na właściwe dla danego regionu instrumentarium[1].
Zespół od wielu lat jest jednym z najprężniej działających ambasadorów kultury polskiej zagranicą, odwiedzając 68 krajów świata i przemierzając znacznie ponad dwa miliony kilometrów, niejednokrotnie przecierając szlaki dla polskich artystów. „Poligrodzianie” 4-krotnie koncertowali na rzecz UNESCO, 2-krotnie byli gośćmi Papieża Jana Pawła II. Byli zapraszani na koncerty przez burmistrza Nowego Jorku, Króla regionu Kota Kinabalu, prezydenta Malty czy Nepalu, ministrów kultury i turystyki: Irlandii, Korei Południowej, Chin, Meksyku, Wenezueli, Turcji i Izraela i wielu innych[1].
Jako pierwsi reprezentowali Polskę na corocznym zjeździe reprezentacji regionów Wspólnoty Europejskiej w 1998 roku w Rennes. Zdobyli szereg nagród w kraju i zagranicą, w tym najważniejsze: w 2012 roku I nagrodę na Olimpiadzie Teatralnej w Indiach w kategorii Folk oraz Mistrzostwo Świata w Folklorze w 2015 roku[4][5][1]. Koncertowali dla więźniów w USA, na mongolskim stepie, w górach Nepalu, Chile i Meksyku, będąc czasem nie tylko pierwszymi polskimi artystami, ale pierwszymi Polakami na tych ziemiach, na prestiżowych scenach Mediolanu czy Nashville, w Disneylandzie czy dla ponad 30-tysięcznej publiczności w Chinach[1].
Nagrali audycje dla krajowych telewizji m.in. w Szwecji, Włoszech, Kanadzie, Meksyku, Chinach i Serbii. Uczestniczyli w takich wydarzeniach jak EXPO w Korei Południowej, Europada czy Świąteczne Targi we Frankfurcie. Zespół odznaczony został przez Ministra Kultury „Ambasadorem Kultury Polskiej” oraz uhonorowany dyplomem za zasługi przez Marszałka Województwa Wielkopolskiego. Za swoje zasługi otrzymał w 2013 i 2018 roku nagrodę okolicznościową Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego[1].
Za zorganizowanie koncertu jubileuszowego w 2013 roku otrzymał nagrodę The Best Creative and Artistic Folk Art Performance in Europe 2013”[6]. W 2014 roku otrzymał certyfikat „Najlepszy w Polsce” z rąk prezesa fundacji im. Hipolita Cegielskiego[6]. Od tego roku jest też „Ambasadorem Wielkopolskiej Kultury”[6][1].
„Poligrodzianie” to nie tylko jednostka promująca polski folklor na scenie, ale prowadząca szeroką działalność edukacyjną. Zespół przeprowadził ponad 1000 audycji dla dzieci i młodzieży szkolnej województwa wielkopolskiego. Nagrał cykl prelekcji do szkół podstawowych i gimnazjalnych na Mazowszu. Prowadzi grupy dziecięce i młodzieżowe oraz Akademię Folkloru[7]. Zespół wspiera również społeczność lokalną dając i produkując koncerty charytatywne dla dzieci i młodzieży, w tym niepełnosprawnej, oraz wspiera wydarzenia niekomercyjne innych organizacji społecznych[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k O nas – ZTL Poligrodzianie [online].
- ↑ Zespół Mali Poligrodzianie [online], Politechnika Poznańska – Poznan University of Technology [dostęp 2020-08-24] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-21].
- ↑ Politechnika Poznańska [online], bip.put.poznan.pl.
- ↑ V World Championship of Folklore „World Folk 2015” (20 – 30 August 2015) [online], EAFF – European Association of Folklore Festivals.
- ↑ Kamilla Placko-Wozińska, Poligrodzianie mistrzami świata [online], Głos Wielkopolski, 3 września 2015.
- ↑ a b c Osiągnięcia „Poligrodzianie” [online].
- ↑ Strona główna [online], Poligrodzianie Akademia Folkloru.