Xu Dunxin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Xu Dunxin upr. chiń. 徐敦信 (ur. 10 grudnia 1934 roku w Yangzhou, prowincja Jiangsu) – chiński dyplomata, wiceminister spraw zagranicznych.

Edukacja[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju oraz na Uniwersytecie Pekińskim. W lipcu 1964 rozpoczął pracę w chińskim MSZ jako tłumacz języka angielskiego.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

W latach 1985–1988 pracował w ambasadzie chińskiej w Tokio.

Następnie został dyrektorem generalnym Departamentu Azji (marzec 1988 – październik 1989), a później doradcą ministra spraw zagranicznych (październik 1989 – kwiecień 1991).

W grudniu 1989 odwiedził Indonezję, gdzie odbył rozmowy na temat normalizacji stosunków pomiędzy obu państwami. W lipcu 1990, w imieniu chińskiego rządu, odbył rozmowy odnośnie do ustanowienia stosunków dyplomatycznych pomiędzy Chinami a Singapurem.

Od kwietnia 1991 do kwietnia 1993 pełnił funkcję wiceministra spraw zagranicznych. Przewodniczył pierwszej chińskiej delegacji do Brunei, mającej za zadanie nawiązanie stosunków dyplomatycznych z tym krajem, w kwietniu 1991. W sierpniu 1991 miały miejsce konsultacje z wiceministrem spraw zagranicznych Wietnamu odnośnie do normalizacji stosunków obu państw oraz rozwiązań dotyczących spraw Kambodży.

W latach 1990–1991 uczestniczył w kilku spotkaniach pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, dotyczących sytuacji w Kambodży.

W lutym 1992 prowadził konsultacje z Indiami na temat problemów związanych z granicą chińsko-indyjską. Następnie, od maja do sierpnia tego samego roku prowadził negocjacje w sprawie nawiązania stosunków dyplomatycznych z Koreą Południową.

We wrześniu 1992 odbył – pierwsze po normalizacji stosunków – konsultacje z Wietnamem na szczeblu wiceministrów obu państw.

W okresie od kwietnia 1993 do czerwca 1998 pełnił funkcję ambasadora w Japonii[1].

Po powrocie do kraju został członkiem Komisji Spraw Zagranicznych OPZL.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Chinese Ambassadors to Japan, fmprc.gov.cn [Dostęp 11 października 2010].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]