Wincenty Kałuski

Wincenty Kałuski

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1885 Korolówka
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	36 pułk piechoty k.k. Landwehry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska II wojna światowa
Późniejsza praca	urzędnik
Odznaczenia

Wincenty Kałuski h. Rogala (ur. 5 kwietnia 1885 w Korolówce, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, urzędnik, major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Stanisława i Joanny z Obodzińskich. Ukończył Państwowe Gimnazjum w Buczaczu zdając maturę z odznaczeniem. Absolwent studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Uzyskał tytuł doktora praw w 1912. Odbył służbę wojskową w c. i k. armii, służył we Lwowie, uzyskał stopień starszego sierżanta aspiranta oficerskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został powołany do 36 pułku piechoty k.k. Landwehry. Walczył na froncie wschodnim, od 1915 na froncie południowym, gdzie w październiku 1918 trafił do niewoli. Na przełomie 1918/1919 wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, po czym trafił do Armii Polskiej we Francji.

W maju 1919 powrócił do Polski. Latem tego roku uczestniczył w odsieczy Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Później uczestniczył w wyzwalaniu Podola. 2 stycznia 1920 został zdemobilizowany. W lipcu 1920 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Następnie pracował w administracji. Został kierownikiem wydziału urzędów wojewódzkich w Białymstoku i Kielcach. Od 1934 do 1939 został inspektorem ministerialnym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1918–1939). Publikował prace z zakresu prawa administracyjnego.

Jego żoną była Ludwika Gantelau, którą poznał we Francji w 1919. Zamieszkiwał przy Alei Wojska Polskiego w Warszawie 30/3.

Po wybuchu II wojny światowej prowadził akcję przewożenia akt z Warszawy w kierunku wschodnim. 17 września 1939 wraz z rodziną dojechał do miejscowości Józefin k. Kiwerc. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w więzieniu w Łucku, skąd do końca kwietnia nadsyłał listy do żony. Następnie został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został prawdopodobnie zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/2-39 oznaczony numerem 1211). Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Publikacje

• Prawo łowieckie: z dołączeniem tekstów obowiązujących rozporządzeń (1928)
• Postępowanie administracyjne: podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstu obowiązującego rozporządzenia oraz wzorów podań i załatwień (1929)
• Postępowanie przymusowe w administracji (egzekucja administracyjna): podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstów obowiązujących przepisów (1932)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Wojskowy Karola z Mieczami (Austro-Węgry)
• Srebrny Medal Waleczności II klasy (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z Mieczami (Austro-Węgry)
• Medal Rannych (Austro-Węgry)
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)

Bibliografia

• Wincenty Kałuski. kaluski.pl. [dostęp 2014-12-07].
• Wincenty Kałuski – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2014-12-07].