Wasilij Pietrienko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Pietrienko
Василий Петренко
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1912
Koczubejiwka

Data i miejsce śmierci

21 marca 2003
Moskwa, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

1929–1976

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

266 Dywizja Strzelecka,
107 Dywizja Strzelecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

profesor akademii wojskowej

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Żukowa Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Suworowa III klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Wasilij Jakowlewicz Pietrienko, Wasyl Petrenko (ros. Василий Яковлевич Петренко, ur. 19 grudnia 1911?/1 stycznia 1912 we wsi Koczubejiwka w rejonie czutowskim w obwodzie połtawskim, zm. 21 marca 2003 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Skończył szkołę średnią, pracował na wsi, w 1929 został powołany do Armii Czerwonej, w 1932 ukończył szkołę piechoty, a w 1940 Akademię Wojskową im. Frunzego. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, walczył na Froncie Woroneskim, Centralnym i 1 Ukraińskim, we wrześniu 1943 brał udział w bitwie o Dniepr, dowodził 266 Dywizją Piechoty, później 107 Dywizją Piechoty 60 Armii Frontu Centralnego/1 Frontu Ukraińskiego. Uczestniczył w walkach na przyczółku sandomierskim, wyzwalaniu obozu Auschwitz-Birkenau[1] (27 stycznia 1945), operacji górnośląskiej i rozbiciu wojsk wroga na terytorium Niemiec. W 1948 ze złotym medalem ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego i został dowódcą 37 Dywizji Zmechanizowanej Gwardii w Leningradzie, 1951–1953 był zastępcą dowódcy korpusu w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, później w Uzbekistanie i Tadżykistanie, a od 1957 I zastępcą dowódcy 14 Armii w Kiszyniowie. Od października 1958 pracował w Akademii Wojskowej im. Frunzego, w 1967 otrzymał stopień generała porucznika, był kandydatem nauk wojskowych (1961), adiunktem (1964) i profesorem (1970), w 1976 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]