Władysław Kołaczkowski

Władysław Kołaczkowski

major
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1892 Strzyżewice
Data i miejsce śmierci	2 września 1942 Dobużek
Przebieg służby
Lata służby	1914–1922
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	3 dywizjon artylerii konnej
Stanowiska	dowódca baterii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka (bitwa pod Komarowem)
Odznaczenia

Władysław Kołaczkowski (ur. 26 maja 1892 w Strzyżewicach, zamordowany 2 września 1942 w Dobużku) – major artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Edwarda i Pauliny z domu Suskiej. Matka pochodziła z ziemiańskiego rodu osiadłego w powiecie grójeckim.

Ukończył Akademię Handlową w Lipsku, a po odbyciu jednorocznej służby wojskowej został mianowany podporucznikiem rezerwy. Powołany do armii rosyjskiej, w której służył w latach 1914–1918. Od listopada 1918 roku w odrodzonym Wojsku Polskim, w stopniu porucznika przydzielony został do 3 dywizjonu artylerii konnej. W roku 1919 ukończył Szkołę Oficerów Jazdy w Starej Wsi pod Warszawą. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 1 baterią 3 dak-u. Odznaczył się w trakcie bitwy pod Komarowem (31 sierpnia 1920 r.) kiedy to ogniem swych dział odrzucił atak brygady kawalerii z 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, umożliwiając tym samym przegrupowanie i skuteczne natarcie polskiej jeździe. Za wykazane wówczas męstwo porucznik Władysław Kołaczkowski odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 2 z dnia 18 lutego 1922 roku).

Na dzień 1 czerwca 1921 roku, pozostając oficerem 3 dywizjonu artylerii konnej, posiadał już rangę kapitana. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 145. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

W tym samym roku (1922) został przeniesiony do rezerwy. Poświęcił się wówczas gospodarowaniu w swoim majątku w Dobużku. W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracji i organizował samoobronę miejscowej ludności przed ukraińskimi nacjonalistami. W dniu 2 września 1942 roku został otoczony przez Ukraińców w swym majątku i przez nich zamordowany. Pochowany na cmentarzu w Nabrożu. Żoną Władysława Kołaczkowskiego była Maria z domu Rzuchowska (pochodząca z ziemiaństwa), z którą miał syna Zbigniewa oraz córki Teresę, Annę i Marię.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2024
• Krzyż Walecznych

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-12].
• Witold Górecki: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 3 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-12].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-03-12].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2020-03-12].