Valkyrjen
 „Valkyrjen” w 1900 roku | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1895 |
| Wodowanie |
1896 |
 Norweska KMW
| |
| Wejście do służby |
1896 |
| Wycofanie ze służby |
1922 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 375 ton |
| Długość |
całkowita: 59,4 metra |
| Szerokość |
7,42 metra |
| Zanurzenie |
maksymalne: 2,59 metra |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe o łącznej mocy 3300 KM 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
23 węzły |
| Zasięg |
3800 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 76 mm (2 x I) 4 działka kal. 37 mm (4 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 × 450 mm (2 x I) |
| Załoga |
59 |
Valkyrjen – norweski niszczyciel z końca XIX wieku, pierwszy okręt tej klasy w norweskiej marynarce. Jednostka została zwodowana w 1896 roku w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu i w tym samym roku weszła w skład Królewskiej Norweskiej Marynarki Wojennej. Niszczyciel został wycofany ze służby w 1922 roku i złomowany w roku następnym.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie XIX i XX wieku we wielu flotach pojawiły się okręty przeznaczone do zwalczania torpedowców, zwane początkowo kontrtorpedowcami, a następnie niszczycielami[1]. Pierwszą norweską jednostką tej klasy był zamówiony w niemieckiej stoczni Schichau „Valkyrjen”, którego projekt powstał na bazie torpedowców dywizjonowych (niem. Divisionstorpedoboote) typu D[2].
„Valkyrjen” zbudowany został w stoczni Schichau w Elblągu[2][3]. Stępkę okrętu położono w 1895 roku, a zwodowany został w 1896 roku[2][4]. Fundusze na budowę jednostki pochodziły ze zbiórki przeprowadzonej wśród norweskich kobiet[1][5]. Nazwa okrętu nawiązywała do pochodzących z mitologii germańskiej walkirii[1].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niszczycielem o długości całkowitej 59,4 metra (57,98 metra między pionami), szerokości 7,42 metra i maksymalnym zanurzeniu 2,59 metra[2][4]. Wyporność normalna wynosiła 375 ton, zaś pełna 415 ton[2][4][5]. Jednostka napędzana była przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 3300 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Thornycroft[4][6]. Prędkość maksymalna napędzanego dwoma śrubami okrętu wynosiła 23 węzły[2][6]. Okręt zabierał zapas 88 ton węgla, co zapewniało zasięg 3800 Mm przy prędkości 10 węzłów[2][4].
Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składały się dwa pojedyncze 12-funtowe działa kalibru 76 mm L/40 Armstrong N oraz cztery pojedyncze 1-funtowe działka kalibru 37 mm L/45 Hotchkiss[2][4]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie kalibru 450 mm[2][6].
Załoga okrętu składała się z 59 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Valkyrjen” został wcielony do składu Królewskiej Marynarki Wojennej w 1896 roku[4]. Podczas I wojny światowej niszczyciel był już przestarzały[4]. Okręt wycofano ze składu floty w 1922 roku[1][5]. Jednostka została złomowana w 1923 roku[1][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene M. Kolesnik (red.). London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: VALKYRJEN destroyer (1896). Navypedia. [dostęp 2021-12-17]. (ang.).
- Rafał Kaczmarek. Pierwsze norweskie niszczyciele. „Okręty Wojenne”. Nr 11, 1994. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- The Naval Annual, 1900. J. Leyland (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1900. (ang.).