Tytus Zienkowicz
| Data urodzenia |
ok. 1835 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
urzędnik |
Tytus Zienkowicz (ur. ok. 1835, zm. w 1890) – polski działacz niepodległościowy, członek stronnictwa czerwonych, powstaniec styczniowy, naczelnik Warszawy w czasie powstania.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu wyższego gimnazjum gubernialnego w Radomiu i uzyskaniu matury w 1853 roku rozpoczął pracę w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie. Po 10 latach nieprzerwanej pracy awansował do stanowiska Sekretarza Wydziału Przemysłu i Kunsztów. W tym czasie, jako wolny słuchacz, studiował prawo w Szkole Głównej Warszawskiej.
Był młodym kancelistą wydziałowym, gdy w styczniu 1863 roku Stefan Bobrowski powołał go na swojego pomocnika[1]. Po śmierci Bobrowskiego 12 kwietnia 1863 roku został wybrany tymczasowym naczelnikiem Warszawy, jednak nie został członkiem rządu[2]. Wydał kilka odezw, m.in. odezwę z 21 kwietnia zabraniającą nabywania od żołnierzy rosyjskich rzeczy pochodzących z rabunku (również po hebrajsku)[3]. Utracił władzę w maju w wyniku którejś ze zmian rządu. 12 czerwca ponownie został tymczasowym naczelnikiem miasta i sprawował ten urząd przez kolejnych kilka tygodni. Udał się do Lwowa, gdzie w zimie 1863 roku był naczelnikiem miasta[4]. Został tam uwięziony, jednak udało mu się zbiec z więzienia za granicę przy pomocy pań:Ludwiny Żerdzińskiej, Felicji Cieszkiewicz i Zofii Romanowicz[5].
W latach 1864–1870 pracował jako starszy urzędnik rachunkowy przy kolei lyońskiej w Paryżu. Od 15 marca 1871 roku pracował w galicyjskim Sejmie Krajowym we Lwowie, gdzie wkrótce został mianowany referentem funduszów gminnych do spraw serwitutowych i podatków krajowych. Od maja 1872 roku kierował referatem myt krajowych. Od 1873 roku pracował w Wydziale Krajowym, na co Sejm Krajowy wyraził zgodę specjalną uchwałą, ponieważ Zienkowicz nie miał formalnego wykształcenia prawniczego wymaganego na tym stanowisku[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kieniewicz 1983 ↓, s. 384.
- ↑ Kieniewicz 1983 ↓, s. 464.
- ↑ Kieniewicz 1983 ↓, s. 470.
- ↑ Kieniewicz 1983 ↓, s. 706.
- ↑ Powstanie styczniowe – lista uczestników: powstańców, zesłańców, weteranów, osób wspierających powstanie. Materiały do historii rodów polskich. [dostęp 2013-01-07].
- ↑ Sprawozdanie stenograficzne z rozpraw galicyjskiego Sejmu krajowego 9. posiedzenia 4. sesji 3. peryodu Sejmu galicyjskiego z dnia 16 grudnia 1873 roku [online], s. 120 [dostęp 2013-01-07].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Stefan Kieniewicz: Powstanie styczniowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-01-03652-4.