Takeo Takagi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Takeo Takagi
高木 武雄
Takagi Takeo
Ilustracja
Kaigun-taishō admirał Kaigun-taishō
admirał
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1892
Iwaki

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1944
wody Saipanu

Przebieg służby
Lata służby

1911–1944

Siły zbrojne

 Dai-Nippon Teikoku Kaigun

Jednostki

„Nagara”, „Takao”, „Mutsu”

Stanowiska

dowódca 6 Floty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
• kampania filipińska
• bitwa na Morzu Jawajskim
• bitwa na Morzu Koralowym
• bitwa o Saipan

Odznaczenia
Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Złote Promienie z Rozetą Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Order Złotej Kani II klasy (Japonia) Pamiątkowy Medal Wstąpienia na Tron Cesarza Yoshihito (Japonia)

Takeo Takagi (jap. 高木 武雄 Takagi Takeo; ur. 25 stycznia 1892[1] w Iwaki, zm. 8 czerwca 1944 na wodach Saipanu) – admirał Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, poległ w bitwie o Saipan podczas II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w mieście Iwaki w prefekturze Fukushima. W 1911 został absolwentem 39. rocznika Akademii Cesarskiej Marynarki Wojennej[2], zajmując 17. pozycję na 148. kadetów. Służył na krążowniku „Aso” i pancerniku „Shikishima” jako midszypmen, zaś po promocji na podporucznika marynarki, na krążowniku „Asama” i pancerniku „Kawachi”.

Jako kapitan pełnił służbę na okręcie podwodnym S-15, zaś po zaawansowanym szkoleniu z nawigacji i używania torped został oficerem dowodzącym okrętu podwodnego S-24. Po ukończeniu Akademii Cesarskiej Marynarki Wojennej został mianowany komandorem podporucznikiem i objął dowództwo nad okrętem podwodnym Ro-28, zaś w 1926 Ro-68. W 1928 został promowany do rangi komandora porucznika i pełnił różne funkcję w dowództwie marynarki. W 1931 został wysłany do Stanów Zjednoczonych i Europy, zaś rok później awansowany na komandora.

Takagi został dowódcą kolejno: krążownika „Nagara” w 1933, krążownika „Takao” w 1936 i pancernika „Mutsu” w 1937. Promocję na kontradmirała otrzymał 15 listopada 1938, zaś w 1939 pełnił funkcję szefa 2 Sekcji Cesarskiego Sztabu Marynarki.

W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku dowodził siłami marynarki wspierającymi inwazję na Filipiny, by zaraz potem kierować flotą osłaniającą lądowanie na Jawie w Holenderskich Indiach Wschodnich. Dowodził w bitwie na Morzu Jawajskim[3], zatapiając dwa krążowniki i trzy niszczyciele przy własnej stracie jednego, uszkodzonego niszczyciela.

1 maja 1942 został wiceadmirałem. Dowodził grupą lotniskowców złożoną z „Shōkaku” i „Zuikaku” podczas operacji „Mo”. Jako wyższy dowódca brał udział w bitwie na Morzu Koralowym.

W listopadzie 1942 został przeniesiony na stanowisko dowódcy bazy marynarki Mako, zaś w kwietniu 1943 na stanowisko dowódcy bazy Takao. 21 czerwca 1943 został ponownie powołany na pierwszą linię frontu, kiedy mianowano go dowódcą 6 Floty[3] (okrętów podwodnych), bazujących na Marianach.

Poległ podczas bitwy o Saipan w 1944. Nie został odnaleziony, nie wiadomo więc, czy popełnił samobójstwo, czy zginął, próbując uciec na okręcie podwodnym[2]. Pośmiertnie został mianowany admirałem.

Wybrane odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Stopnie wojskowe[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Richard Fuller: Hirohito's Samurai. Leaders of the Japanese Armed Forces, 1926-1945. Arms and Armour Press, 1991. ISBN 1-55750-914-X.
  • David Brown: Warship Losses of World War Two. Naval Institute Press, 1990. ISBN 1-55750-914-X.
  • Paul S. Dull: A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941–1945. Naval Institute Press, 1978. ISBN 0-87021-097-1.
  • Tameichi Hara: Japanese Destroyer Captain. New York & Toronto: Ballantine Books, 1961. ISBN 0-345-27894-1. – Relacja z pierwszej ręki kapitana japońskiego niszczyciela „Amatsukaze”
  • James D. Hornfischer: Ship of Ghosts: The Story of the USS Houston, FDR's Legendary Lost Cruiser, and the Epic Saga of Her Survivors. Bantam, 2006. ISBN 0-553-80390-5.
  • Samuel Eliot Morison: The Rising Sun in the Pacific 1931 – April 1942, vol. 3 of History of the United States Naval Operations in World War II. Castle Books, 1958 (wznowienie 2001). ISBN 0-7858-1304-7.
  • Duane Schultz: The last Battle Station: The Story of the USS Houston. St Martins Press, 1985. ISBN 0-312-46973-X.
  • F. C. van Oosten: The Battle of the Java Sea (Sea battles in close-up; 15). Naval Institute Press, 1976. ISBN 0-87021-911-1.
  • The Short, Unhappy Life of ABDACOM. W: Ronald Spector: Eagle Against the Sun : The American War With Japan. Naval Institute Press, 1985. ISBN 0-394-74101-3.
  • Brendan Whiting: Ship of Courage: The Epic Story of HMAS Perth and Her Crew. Australia: Allen & Unwin Pty., Limited, 1995. ISBN 1-86373-653-0.
  • Walter G. Winslow: The Fleet the Gods Forgot: The U.S. Asiatic Fleet in World War II. Naval Institute Press, 1994. ISBN 1-55750-928-X.
  • De Slag in de Javazee (Bitwa na Morzu Jawajskim). Niek Koppen (Reżyser) NFM/IAF, Holandia. 1995. – Trwający 135 minut film dokumentalny o bitwie. Zdobył nagrodę „Złotego Cielca” za „Najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny” na Holenderskim Festiwalu Filmowym w 1996.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nishida, Imperial Japanese Navy
  2. ↑ a b Pacific War Online Encyclopedia • Takagi Takeo (1892–1944) (ang.) [dostęp 2016-04-30]
  3. ↑ a b c d e Naval History • Takeo Takagi (ang.) [dostęp 2016-04-30]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Takeo_Takagi&oldid=72478339”