Tachin (1936)
.jpg) Bliźniaczy „Maeklong” zachowany jako okręt-muzeum | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1936 |
| Wodowanie |
24 lipca 1936 |
 Tajlandia
| |
| Wejście do służby |
czerwiec 1937 |
| Wycofanie ze służby |
1945 |
| Los okrętu |
zbombardowany 1 czerwca 1945, nie remontowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1400 t standardowa |
| Długość |
82 m |
| Szerokość |
10,36 m |
| Zanurzenie |
3,14 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe VTE o mocy 2500 KM, 2 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
17 węzłów |
| Zasięg |
8000 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| • 4 działa 120 mm (4 x I) • 2 działka plot. 20 mm (2 x I) • 2 km 7,7 mm (4 x I) • 4 wyrzutnie torped 450 mm (2 x II) | |
| Załoga |
155 |
Tachin (taj.: ท่าจีน) – eskortowiec marynarki wojennej Tajlandii z okresu II wojny światowej, zbudowany w Japonii, pierwszy z dwóch okrętów typu Tachin. Klasyfikowany też w literaturze jako slup, pełnił w czasie pokoju rolę okrętu szkolnego. Wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Syjamu (Tajlandii) w 1937 roku, został uszkodzony przez brytyjskie lotnictwo w 1945 roku, po czym złomowany.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Dwa okręty typu Tachin zostały zamówione w ramach dużego programu rozbudowy Królewskiej Marynarki Wojennej Tajlandii, wówczas noszącej nazwę Syjamu, z 1935 roku[1]. Miały to być uniwersalne okręty, pełniące w czasie pokoju rolę okrętów szkolnych i funkcję prezentacji bandery za granicą, a w czasie wojny rolę kanonierek lub eskortowców[2]. Za literaturą anglojęzyczną najczęściej określane są jako slupy[3][4], także jako eskortowce[5].
Oba okręty zbudowała stocznia Uraga Dock w Yokosuce[6]. Pierwszy z nich, od którego określano typ, otrzymał nazwę „Tachin” (taj.: ท่าจีน)[a]. Stępkę pod jego budowę położono w 1936 roku (bliższa data nieznana)[7]. Okręt wodowano 24 lipca 1936 roku, natomiast wszedł do służby w czerwcu 1937 roku[7].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Opis ogólny[edytuj | edytuj kod]
Okręty miały architekturę podobną do niszczycieli, dzięki cechom takim jak podwyższony pokład dziobowy tylko na ok. 40% długości kadłuba, rozmieszczenie czterech dział artylerii głównej w superpozycji oraz niezabudowany pokład górny na śródokręciu między kominem a nadbudówką rufową, gdzie umieszczono wyrzutnie torpedowe[8]. Załoga w roli okrętu szkolnego obejmowała maksymalnie 155 osób[3].
Długość całkowita okrętów wynosiła 82 m, szerokość 10,36 m, a zanurzenie 3,14 m[3]. Wyporność standardowa była określona na 1400 ts (ton angielskich), a wyporność pełna na 2000 ts[3].
Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy indykowanej 2500 hp, poruszające dwa wały śrub[b]. Parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 17 węzłów[3]. Okręt zabierał 487 ton paliwa[9]. Zasięg wynosił 8000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów[2].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się z czterech pojedynczych japońskich armat kalibru 120 mm Typ 3 o długości lufy 45 kalibrów (L/45)[2]. Działa wyposażone były w głębokie maski ochronne japońskiego wzoru i umieszczone były po dwa na dziobie i rufie w superpozycji[8]. Uzbrojenie przeciwlotnicze było słabsze i stanowiły je tylko dwa pojedyncze włoskie działka automatyczne kalibru 20 mm Breda model 1939 L/65, uzupełniane przez dwa karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm[10].
Okręt miał ponadto uzbrojenie torpedowe w postaci czterech wyrzutni torpedowych kalibru 450 mm, w dwóch podwójnych aparatach ustawionych na pokładzie górnym za kominem na każdej z burt[3]. Według części publikacji, był przystosowany także do stawiania min, lecz brak jest konkretnych informacji o ich liczbie i czy okręt był wyposażony w stałe lub demontowane tory minowe[2][10]. Mógł być również wyposażony w trały do trałowania min[3].
Okręt pierwotnie mógł przenosić wodnosamolot typu Watanabe WS-103, opuszczany na wodę za pomocą dźwigu, z którego jednak następnie zrezygnowano[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Tachin” wszedł do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej Tajlandii (do 1939 roku: Syjamu) w czerwcu 1937 roku[7]. Nie brał udziału w starciach wojny francusko-tajlandzkiej na przełomie 1940/41 roku.
Podczas II wojny światowej Tajlandia pod naciskiem japońskim wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii i USA, lecz jej marynarka nie była aktywnie używana w walkach z tymi państwami, a jedynie do obrony wybrzeża i przybrzeżnej służby eskortowej[1]. 1 czerwca 1945 roku „Tachin” został jednak poważnie uszkodzony w nalocie brytyjskich bombowców Consolidated B-24 Liberator na bazę Sattahip i nie został wyremontowany[7]. Został złomowany po wojnie w latach 1945-46[11].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gogin 2021 ↓, s. 476, z tym że transkrybuje on nazwę jako „Thachin”. Powszechnie w literaturze stosuje się transkrypcję „Tachin” (Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441; Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411; Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63 i in.)
- ↑ Tak m.in. Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441 i Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63. W Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411 oczywisty błąd co do mocy (25000ihp)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 60-63.
- ↑ a b c d e Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- ↑ a b c d e f g Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63; Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 435
- ↑ Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 1, 63.
- ↑ a b c d Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63; Gogin 2021 ↓, s. 476
- ↑ a b Na podstawie rysunku i fotografii w Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1940 ↓, s. 441; Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 63
- ↑ a b Gogin 2021 ↓, s. 476.
- ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 411.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ivan Gogin: Navypedia’s Fighting ships of World War Two 1937–1945. Part Two: Haiti – Siam. Gatczyna: Navypedia LLC, 2021. (ang.).
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 4/2008(17), 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1937. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1937. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1940. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1941. (ang.).