Tętnica błędnika
| arteria labyrynthi | |
 Koło tętnicze mózgu. Parzysta Tętnica błędnika (nieoznaczona na rysunku) odchodzi od tętnicy podstawnej, tuż nad tętnicą przednią dolną móżdżku. |
Tętnica błędnika (łac. arteria labyrinthi) – w anatomii człowieka, parzysta gałąź tętnicy dolnej przedniej móżdżku lub tętnicy podstawnej. Jest główną tętnicą ucha wewnętrznego.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika jest naczyniem parzystym, cienkim, odchodzącym zwykle od tętnicy dolnej przedniej móżdżku lub od tętnicy podstawnej. Biegnie bocznie razem z nerwem przedsionkowo-ślimakowym i wstępuje do przewodu słuchowego wewnętrznego, gdzie dzieli się na gałęzie zaopatrujące ucho wewnętrzne oraz początkowy odcinek nerwu twarzowego (do jego wejścia do kanału nerwu twarzowego).
Gałęzie[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika w trakcie przebiegu przez przewód słuchowy wewnętrzny oddaje (w kolejności odejścia):
- Tętnicę przedsionkową (łac. arteria vestibularis) – unaczyniającą narząd przedsionkowy (woreczek, łagiewkę, przewód półkolisty przedni i boczny oraz ich bańki).
- Gałęzie końcowe:
- Tętnicę przedsionkowo-ślimakową (łac. arteria vestibulo-cochlearis) - dzielącą się na gałąź przedsionkową (łac. ramus vestibularis), unaczyniającą część tylną woreczka i łagiewki oraz przewód półkolisty tylny i jego bańkę oraz gałąź ślimakową (łac. ramus cochlearis), unaczyniającą część podstawnego zakrętu ślimaka. Gałąź ślimakowa zespala się z gałązkami tętnicy ślimakowej.
- Tętnicę ślimakową (łac. arteria cochlearis) - wnikającą do wrzecionka i po rozgałęzieniu na 2-3 gałązki unaczyniającą ślimak. Gałązki zespalają się z gałęzią ślimakową tętnicy przedsionkowo-ślimakowej tworząc bogatą sieć naczyniową ślimaka i okolicznych tkanek.
Odmiany[edytuj | edytuj kod]
Tętnica błędnika najczęściej odchodzi od tętnicy dolnej przedniej móżdżku, nieco rzadziej od tętnicy podstawnej, wyjątkowo - od tętnicy kręgowej.
Podział tętnicy na trzy główne gałęzie występuje w ok. 80% przypadków. W pozostałych przypadkach dzieli się tylko na dwie gałęzie, tętnicę przedsionkową i tętnicę przedsionkowo-ślimakową[1].
Synonim[edytuj | edytuj kod]
Nazwą wcześniej używaną była tętnica słuchowa wewnętrzna (łac. arteria auditiva interna).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Do miejsca rozgałęzienia na drobniejsze naczynia tętnica przedsionkowo-ślimakowa bywa wówczas nazywana tętnicą wspólną ślimaka (łac. arteria cochleae communis). Ta sama nazwa może być zastosowana do pnia tętnicy błędnika po oddaniu tętnicy przedsionkowej, a przed podziałem na tętnicę przedsionkowo-ślimakową i tętnicę ślimakową.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Pod redakcją Wiesława Łasińskiego. Przerobili i uzupełnili: Stanisław Hiller, Wiesław Łasiński, Michał Reicher, Stanisław Zawistowski, Zofia Zegarska. Wyd. VII (IV). T. III (Układ naczyniowy.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, s. 217. ISBN 83-200-2171-5. (pol.).
- Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Pod redakcją Wiesława Łasińskiego. Napisali: F. Krzyształowicz, E. Loth, K. W. Majewski, J. Markowski. Współautorzy: I. Abramowicz, S. Hiller, J. Iwaszkiewicz, M. Reicher, W. Sylwanowicz. Przerobili i uzupełnili: J. Jordan, W. Kubik, W. Łasiński, F. Miedziński, O. Narkiewicz, H. Szostakiewicz-Sawicka, S. Zawistowski. Wyd. IV (III). T. V (Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, s. 219, 476-8. ISBN 83-200-2172-3. (pol.).
