Przejdź do zawartości

Stukopiowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stukopiowo
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Widze

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Stukopiowo”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Stukopiowo”
Ziemia55°20′52″N 26°42′16″E/55,347778 26,704444

Stukopiowo – dawny zaścianek i folwark. Tereny, na których były położone, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Widze.

Dawnej Stukopieja a na mapie WIG figuruje jako Stukopiewo[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach powiatu nowoaleksandrowskiego Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1945 zaścianek i folwark Stukopiowo leżały w Polsce, w województwie nowogródzkim[2] (od 1926 w województwie wileńskim[3]), w powiecie brasławskim, w gminie Widze[4][1].

Powszechny Spisu Ludności z 1921 roku wymienia jedynie folwark, w którym zamieszkiwały 4 osoby, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[4]. Wykaz wymienia zaścianek, który w 1931 zamieszkiwało 15 osób w dwóch domach oraz folwark z jednym domem i 8 mieszkańcami[1].

Miejscowości należały do parafii rzymskokatolickiej w Widzach. Podlegały pod Sąd Grodzki w Turmoncie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Widzach[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
  2. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  3. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  4. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 19.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1644.