Stanisław Rakowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Rakowicz
Data i miejsce urodzenia

20 września 1935
Kotuszów

Wojewoda toruński
Okres

od 1988
do 1990

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Stanisław Trokowski

Następca

Andrzej Tyc

Stanisław Rakowicz (ur. jako Stanisław Rak 20 września 1935 w Kotuszowie) – polski działacz partyjny i państwowy, doktor nauk ekonomicznych, menedżer, przedsiębiorca, wojewoda toruński (1988–1990).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny wielodzietnej, ma ośmioro rodzeństwa. Nazwisko Rak zostało zmienione na Rakowicz dopiero w 1961. W 1952 zdał maturę w Liceum Pedagogicznym w Bydgoszczy. Był wiceprzewodniczącym lokalnych struktur Związku Młodzieży Polskiej, w 1954 wstąpił do PZPR. W 1957 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, po których podjął pracę w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Od 1958 do 1962 I sekretarz Miejsko-Powiatowego Komitetu Związku Młodzieży Socjalistycznej w Toruniu. W 1958 stał się współzałożycielem Młodzieżowej Spółdzielni Mieszkaniowej.

W 1962 rozpoczął pracę jako kierownik w państwowych zakładach przemysłowych: najpierw jako szef działu płac w bydgoskim ZACHEM-ie, od 1966 zaś jako zastępca w Stomilu. Jednocześnie podjął zaoczne studia ekonomiczne. W 1968 został kierownikiem Bydgoskiej Fabryki Kabli, będąc najmłodszym dyrektorem (33 lata) tak dużej firmy w kraju. W 1973 rozpoczął kierowanie Kombinatem Łożysk Tocznych w Kielcach, w 1975 przeniósł się do toruńskiej Elany (wówczas największy zakład województwa, zatrudniający kilkanaście tysięcy pracowników). W latach 1981–1982 pracował w Izbie Gospodarczej firm polonijnych, założył później własną firmę Markit, zatrudniającą prawie 2 tysiące osób.

Od 1975 członek Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Toruniu. W 1988 został ostatnim komunistycznym wojewodą toruńskim, dążył jednak do uniezależnienia się od centrali partyjnej, m.in. poprzez wybór pierwszego burmistrza Torunia spoza PZPR. Doprowadził do dyslokacji wojsk Armii Czerwonej z Torunia. W 1990 został pierwszym w Toruniu dilerem samochodowym w ramach własnej firmy Autosar.

Twórca toruńskiego oddziału Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. W latach 1982–1983 pełnił funkcję Zastępcy Sekretarza Generalnego Polsko-Polonijnej Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie. W latach 1990–1997 prezes Izby Przemysłowo-Handlowej w Toruniu, a w latach 1993–1997 prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa w Warszawie. W latach 2001–2005 wiceprzewodniczący Rady Krajowej Izby Gospodarczej w Warszawie. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Od 1998 pełni funkcję konsula honorowego Republiki Peru w Toruniu[1].

Od 1957 żonaty z Ludmiłą (zm. 2014), z którą doczekał się jednej córki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Strona główna. Konsulat Republiki Peru w Toruniu. [dostęp 2017-06-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]