Stanisław Hoc
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
profesor nauk prawnych | |
Specjalność: prawo karne | |
Alma Mater |
Uniwersytet Wrocławski |
Doktorat |
1976 – prawo karne |
Habilitacja |
1988 – prawo karne |
Profesura |
2014 |
profesor zwyczajny UO | |
Odznaczenia | |
Stanisław Hoc (ur. 1 stycznia 1948 w Bodzanowie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Opolskiego, w latach 1998–2013 także profesor Uczelni Łazarskiego w Warszawie[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Maturę zdał w 1965 w Głuchołazach. W 1969 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim, promotorem pracy magisterskiej był Witold Świda. Na tymże uniwersytecie w 1976 uzyskał stopień doktora nauk prawnych – promotorem pracy doktorskiej był Tomasz Kaczmarek. Następnie został delegowany na czteroletnie studia habilitacyjne do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich[2]. W 1988 na Uniwersytecie Śląskim uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 1998 został profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Opolskiego i kierownikiem Katedry Prawa Karnego na tym Wydziale. W 2014 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk prawnych[1][3].
Był oficerem Milicji Obywatelskiej[4]. W 1969 został inspektorem, a następnie do 1973 starszym inspektorem Komendy Wojewódzkiej MO w Opolu[2].
W latach 1969–1998 pracował w naczelnych i centralnych organach administracji rządowej. W latach 80. był specjalistą, a następnie starszym specjalistą w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie dosłużył stopnia podpułkownika[2]. Jednocześnie był zatrudniony w wyższym szkolnictwie resortowym, w tym od 1973 do 1981 wykładał w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Legionowie[4][2], a w 1989 był docentem w Akademii Spraw Wewnętrznych[2]. W latach 1990-1998 dyrektor w Urzędzie Ochrony Państwa w stopniu płk UOP.
W pracy naukowej zajmuje się głównie przestępstwami przeciwko państwu i ochronie informacji. Jest autorem około 300 prac naukowych (monografii, podręczników, komentarzy, glos i recenzji)[5].
Jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego (Association Internationale de Droit Penal), Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego (Przewodniczący Komisji Rewizyjnej).
W latach 1998–2015 stały doradca Sejmu RP (m.in. ekspert podczas prac legislacyjnych nad ustawami o: ABW, AW, WSI, SKW oraz SWW, ochronie informacji niejawnych). W 2022 został autorem ekspertyzy dotyczącej możliwości unieważnienia ponownego wyboru Adama Glapińskiego na prezesa Narodowego Banku Polskiego, która posłużyła przewodniczącemu Platformy Obywatelskiej Donaldowi Tuskowi do przedstawienia zapowiedzi jego usunięcia z urzędu po ewentualnym zwycięstwie wyborczym PO[6].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 1995 prezydent RP Lech Wałęsa odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Prof. Stanisław Franciszek Hoc, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-08-30] .
- ↑ a b c d e Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-07-16].
- ↑ M.P. z 2014 r. poz. 548.
- ↑ a b W PO mają doradcę z przeszłością... KGB. fronda.pl. [dostęp 2017-10-20].
- ↑ Bibliografia: strona internetowa WPiA UO. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-26)].
- ↑ Sałek o wypowiedziach polityków PO ws. szefa NBP: to wprowadzanie anarchii. 16 lipca 2022. [dostęp 2022-07-16].
- ↑ M.P. z 1996 r. nr 11, poz. 117.
- Absolwenci Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego
- Funkcjonariusze Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Polski Ludowej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Oficerowie Milicji Obywatelskiej
- Polscy karniści
- Urodzeni w 1948
- Wykładowcy Akademii Spraw Wewnętrznych
- Wykładowcy Uczelni Łazarskiego w Warszawie
- Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Opolskiego
- Wykładowcy Wyższej Szkoły Oficerskiej MSW im. Feliksa Dzierżyńskiego w Legionowie