Sleaford Mods
.jpg) Sleaford Mods na festiwalu NOS Alive w 2015 | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek |
post-punk, art punk, recytacja, synth punk, power electronics[1] |
| Skład | |
| Jason Williamson, Andrew Fearn | |
| Byli członkowie | |
| Simon Parframent | |
| Instrumentarium | |
| muzyka elektroniczna | |
| Strona internetowa | |
Sleaford Mods – brytyjski duet muzyczny. Ze względu na lewicowy i kontestacyjny kontekst kulturowy, muzyka Sleaford Mods jest uważana za kontynuację tradycji punka. Jednocześnie twórca tekstów, Jason Williamson, dystansuje się od takiego określania[2]. Z jednej strony podkreśla on związki swojej twórczości z proletariatem[3], z drugiej odcina się od prostego klasyfikowania jako trybuna tej klasy[2][4].
Początek zespołu sięga wiosny 2006, kiedy Jason Williamson, w przeszłości muzyk britpopowy, napisał tekst Teacher Faces Porn Charges, do którego Simon Parfrement (Parf) dołączył loop z piosenki Roniego Size'a. Duet początkowo nazywał się „That's Shit, Try Harder”[5]. Nazwa „Sleaford Mods” nawiązuje do subkultury modsów, z którą utożsamia się Williamson[4], choć związki te są odległe[6] i miasta Sleaford. Co prawda Williamson pochodzi z Grantham, a nie Sleaford, ale uznał, że nazwa „Sleaford Mods” będzie lepiej brzmieć[4]. Zwykle jako datę powstania Sleaford Mods podaje się rok 2007[2][7]. Po kilku latach Parfrement odszedł z zespołu, wciąż jednak będąc z nim związany, a Williamson na jego miejsce przyjął Andrew Fearna[5].
Styl muzyczny Sleaford Mods określany jest jako brikolaż[2]. Wczesne nagrania zespołu przypominały hip-hopowy rap, ale zawierały liczne sample muzyki rockowej i punkowej[6]. Komponowana przez Fearna muzyka nie jest tak mocno oparta na samplowaniu, ale składa ją się na nią dość proste melodie i beat. Jest traktowana jako tło dla wokalu, głównie melorecytacji, Williamsona. Na koncertach jest po prostu puszczana z laptopa, przez co jest porównywana do hip-hopu[2]. Williamson twierdzi, że muzyka Sleaford Mods jest nowym rodzajem twórczości[5], a w jednym z wywiadów określił ją jako elektroniczną, minimalistyczną punk-hopową tyradę dla klasy robotniczej[3].
Teksty i muzyka Sleaford Mods są gniewne i wyrażają opór. Są określane jako profaniczne[2], a zespół jako najbardziej gniewna grupa w Wielkiej Brytanii[4]. Jednocześnie mają elementy humorystyczne[7]. Brytyjski dziennikarz Adam Sherwin stwierdził, że jeżeli ktoś nie został obrażony w tekstach Sleaford Mods, oznacza to, że nie liczy się w życiu publicznym. Teksty Williamsona uderzają w brytyjskich polityków czy muzyków. Są przy tym porównywane do pijackich zaczepek albo aforyzmów Oscara Wilde'a[3]. Zawierają liczne wulgaryzmy[6][7]. Williamson twierdzi, że teksty te powstają w czasie codziennych rozmów i odzwierciedlają rzeczywistą mowę klasy niższej, co może szokować przedstawicieli klasy średniej[4]. Cechą charakterystyczną wokalu Williamsona jest silnie gwarowa wymowa. Zjawisko uwypuklania regionalnych cech wymowy jest typowe dla brytyjskich wokalistów punkowych jako przejaw kontestacji wobec przeważającej w mainstreamowej muzyce popularnej tendencji do naśladowania wymowy amerykańskiej. W przypadku Williamsona są to cechy wymowy północnoangielskiej (w szerokim ujęciu), a nawet elementy cockneya. Te ostatnie nie są typowe dla jego rodzimego dialektu, ale są z kolei kojarzone z klasycznym punkiem i klasami niższymi. Williamson przyznaje, że jedną z cech, które ceni u Wu-Tang Clan, jednej z grup, które są dla niego inspiracją, jest używanie lokalnego dialektu. Taki nacisk na brzmienie regionalne jest elementem mającym wzmacniać autentyzm wypowiedzi, przy czym ma charakter stylizacji, a mowa codzienna Williamsona (np. w czasie wywiadów) jest praktycznie pozbawiona elementów cockneya, a elementy wymowy północnej występują rzadziej niż w czasie jego występów scenicznych[7].
Dyskografia[1][edytuj | edytuj kod]
- 2007 – Sleaford Mods
- 2007 – The Mekon
- 2009 – The Originator
- 2011 – S.P.E.C.T.R.E.
- 2012 – Wank
- 2013 – Austerity Dogs
- 2013 – On It! (EP)
- 2014 – Divide and Exit
- 2014 – Tiswas (EP)
- 2015 – Key Markets
- 2016 – Live at SO36
- 2016 – T.C.R. (EP)
- 2017 – English Tapas
- 2018 – Sleaford Mods (EP)
- 2019 – Eaton Alive
- 2020 - All That Glue
- 2021 - Spare Ribs
- 2023 - UK Grim
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sleaford Mods [online], Rate Your Music (ang.).
- ↑ a b c d e f Jacek Drozda, Pełne koło punk rocka? Narracje klasowe i percepcja kryzysu od Angelic Upstarts do Sleaford Mods, [w:] Jakub Osiński i inni red., Kultura rocka. Twórcy – tematy – motywy (2), Toruń: ProLog. Seria wydawnicza EpiLog, 2015, s. 32-45, ISBN 978-83-941843-6-0 (pol.).
- ↑ a b c Adam Sherwin, Sleaford Mods: Boris Johnson, David Gandy and Russell Brand come under attack in post-punk duo's new album Key Markets [online], Independent, 25 czerwca 2015 (ang.).
- ↑ a b c d e Sean O'Hagan, Sleaford Mods: ‘The thing is, there really is no future for a lot of people out there’ [online], The Guardian, 5 lipca 2015 (ang.).
- ↑ a b c John Harris, Sleaford Mods: 'Most days I'd only have enough money for a Mars bar and a can of Special Brew' [online], The Guardian, 17 lipca 2014 (ang.).
- ↑ a b c Kazimierz Rajnerowicz, Grałem kiedyś w zespołach, „Dwutygodnik”, 185, maj 2016 (pol.).
- ↑ a b c d Monika Konert-Panek, "Just fake accent nicked from someone posh". Akcent w śpiewie jako wyraz tożsamości regionalnej i klasowej – przypadek Sleaford Mods, [w:] Andrzej Juszczyk i inni red., Muzyka/Uniwersytet/Technologia/Emocje. Studia nad muzyką popularną, Kraków: AT Wydawnictwo, 2017, s. 123-136, ISBN 978-83-63910-72-3 (pol.).