Siemion Tutuczenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siemion Tutuczenko
Семён Тутученко
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1913
Reszety, obwód nowosybirski

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 1994
Kijów

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonej Gwiazdy Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari

Siemion Pawłowicz Tutuczenko, Semen Pawłowycz Tutuczenko (ros. Семён Павлович Тутученко, ukr. Семен Павлович Тутученко, ur. 2 lutego 1913 we wsi Reszety w rejonie koczkowskim w obwodzie nowosybirskim, zm. 4 stycznia 1994 w Kijowie) – radziecki architekt i dowódca partyzancki, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w biednej ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Od 1929 pracował w fabryce w Dżyzaku, od 1931 mieszkał w Moskwie, gdzie 1934-1940 studiował w Instytucie Architektury, do stycznia 1941 pracował jako architekt w Moskwie, następnie został powołany do armii. Po ataku Niemiec na ZSRR brał udział w walkach, m.in. pod Smoleńskiem i w obwodzie sumskim, gdzie we wrześniu 1941 został ciężko ranny, po czym pozostał na okupowanych terenach, ukrywany przez miejscowych mieszkańców. Po odzyskaniu sił nawiązał kontakt z partyzantami i w styczniu 1942 wstąpił do oddziału partyzanckiego, był członkiem putywlskiego zgrupowania partyzanckiego dowodzonego przez Sidora Kowpaka i pracownikiem jego sztabu, brał udział w rajdzie na prawobrzeżną Ukrainę i w rajdzie do obwodu kamieniec-podolskiego i żytomierskiego, a 1943-1944 również w rajdach na tereny do Wisły i Sanu. Został szefem sztabu samodzielnego kawaleryjskiego dywizjonu partyzanckiego dywizji partyzanckiej, w czerwcu 1944 podczas jednej z walk został ranny i odesłany na leczenie. Po wojnie pracował jako architekt, był sekretarzem Związku Architektów ZSRR i kierownikiem sektora teorii architektury Kijowskiego Naukowo-Badawczego Instytutu Teorii, Historii i Praktycznych Problemów Architektury. Został kandydatem nauk, napisał ponad 80 prac naukowych, zaprojektował m.in. 17 monumentalnych pomników sławy partyzanckiej, w tym pomnik "Bohaterów Sumszczyzny" w Sumach, pomnik "partyzantów-kołpakowców" w Jaremczach i pomnik Kowpaka w Putywlu, a także dom władz w Kiszyniowie. W lesie pod Putywlem ustawiono jego popiersie.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]