Procileoporus

Procileoporus
Yamamoto, 2016
Okres istnienia: cenoman PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 100.5/93.9 100.5/93.9
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Infrarząd	kusakokształtne
Nadrodzina	Staphylinoidea
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	skorogonki
Plemię	Tachyporini
Rodzaj	Procileoporus
Typ nomenklatoryczny
Procileoporus burmiticus Yamamoto, 2016

Procileoporus – wymarły rodzaj chrząszczy z rodziny kusakowatych. Obejmuje tylko jeden opisany gatunek, Procileoporus burmiticus. Żył w kredzie na terenie współczesnej Mjanmy.

Taksonomia

Rodzaj i gatunek typowy opisane zostały po raz pierwszy w 2016 roku przez Shuheia Yamamoto na łamach „Cretaceous Research”. Opisu dokonano na podstawie inkluzji w bursztynie birmańskim, odnalezionej w dolinie Hukawng, w okolicy Noije Bum w gminie Tanai i dystrykcie Myitkyina na terenie birmańskiego stanu Kaczin. Skamieniałość datowana jest na wczesny cenoman. Nazwa rodzajowa to połączenie przedrostka „para-” i nazwy Odontomma, natomiast epitet gatunkowy oznacza po łacinie „burmitowy”.

Morfologia

Chrząszcz o wydłużonym, zwężonym ku tyłowi, czarniawobrązowym do czarnego ciele długości 4,2 mm, z wierzchu niemal całkiem łysym, silnie połyskującym. Lekko poprzeczna, sześciokątna w zarysie głowa miała głaszczki szczękowe o członie czwartym znacznie dłuższym od trzeciego oraz dość nitkowate czułki zbudowane z jedenastu członów. Znacznie większe od głowy, poprzeczne, silnie wysklepione, u podstawy najszersze przedplecze miało ściętą krawędź przednią, łukowate krawędzie boczne, zaznaczone kąty tylne i lekko dwufalistą krawędź tylną. Hypomery były silnie odgięte, pionowe, niewidoczne z boku. Tarczka miała kształt prawie trójkątny. Dość krótkie i płaskie, pozbawione punktowania pokrywy miały szeroko zaokrąglone barki, lekko zaokrąglony brzeg tylny i jednolitą mikrorzeźbę w postaci poprzecznych, falistych kresek. Skrzydła tylnej pary były w pełni wykształcone. Odnóża były smukłe, o krótszych od goleni, pięcioczłonowych stopach. Szczupły, silnie się ku tyłowi zwężający odwłok miał tergity pozbawione plamek z omszenia, sternity od trzeciego do siódmego z parą długich szczecinek, tylny brzeg siódmego sternitu ścięty, tergit ósmy wydłużony i o zaokrąglonej krawędzi tylnej, a tergit dziewiąty wąsko-podługowaty i podzielony niemal od nasady na dość mocno rozbieżne połówki.