Pimachiowin Aki
51°49′N 95°24′W/51,816667 -95,400000| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Woodland Caribou Provincial Park | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
mieszany |
| Spełniane kryterium |
(iii)(vi)(ix) |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
2018 |
Położenie na mapie Manitoby  | |
Położenie na mapie Kanady  | |
| 51°49′N 95°24′W/51,816667 -95,400000
| |
Pimachiowin Aki (dosł. tłum. z języka odżibwe „ziemia, która daje życie”[1]) – leśny krajobraz kulturowy stanowiący dziedzictwo kulturowe pięciu odłamów indiańskiego plemienia Odżibwejów – Pikangikum, Poplar River, Pauingassi, Little Grand Rapids i Bloodvein – obejmujący obszary tajgi na terenie prowincji Manitoba i Ontario.
W 2018 roku Pimachiowin Aki został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Pimachiowin Aki to obszary tajgi obejmujące ziemie pięciu odłamów plemienia Odżibwejów – Pikangikum, Poplar River, Pauingassi, Little Grand Rapids i Bloodvein[1]. Znajduje się między rzekami Berens, Bloodvein, Pigeon i Poplar[2], na wschód od jeziora Winnipeg, na terenie prowincji Manitoba i Ontario[1]. Zajmuje powierzchnię 33400 km²[1].
Krajobraz Pimachiowin Aki ma charakter leśny, obejmuje przede wszystkim tajgę, z wieloma rzekami, jeziorami i mokradłami[2]. Występuje tu wiele gatunków flory i fauny borealnej, m.in. renifer kanadyjski (karibu), łoś euroazjatycki, wilk szary, rosomak tundrowy, ryś, zając amerykański, jesiotr jeziorny, wilsonka kanadyjska i nury[2]. Pimachiowin Aki jest domem dla największego stada karibu na południe od Zatoki Hudsona[3].
W granicach Pimachiowin Aki żyją cztery niewielkie społeczności Odżibwejów, którzy zamieszkują te tereny od ok. 7 tys. lat[2]. Znaleziono tu pozostałości tradycyjnych narzędzi i broni myśliwskiej, obozów myśliwych i cmentarzy, a także rysunki naskalne[4]. Na początku XVII w. na tereny te przybyli Europejczycy w poszukiwaniu futer[4]. Od 1870 roku budowano tu kościoły i szkoły z internatami, do których wysyłano indiańskie dzieci odbierane rodzicom[4]. W latach 1930–1940, tradycje Odżibwejów dokumentował tu amerykański antropolog Alfred Irving Hallowell (1892–1974)[4].
Odżibwejowie opiekują się swoją ziemią zgodnie z tradycją Dżi-dżanauendamang Dżidakiiminaan (pol. „utrzymania ziemi”) opierającą się na trzech zasadach: czczeniu darów stwórcy poprzez odpowiednie użytkowanie ziemi, utrzymywaniu relacji opartych na szacunku dla aki (tłum. „ziemia i jej całe życie”) poprzez odpowiednie praktyki i zwyczaje, oraz na utrzymywaniu harmonijnych relacji z innymi ludami poprzez sojusze i partnerstwa oraz szacunek dla starszyzny, strażników tradycji[2][1].
W 2002 roku pięć pierwszych narodów Odżibwejów utworzyło Pimachiowin Aki Corporation, która m.in. przygotowała dokumentację niezbędną do ubiegania się o status światowego dziedzictwa UNESCO[1].
W 2018 roku Pimachiowin Aki został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Graham Fairclough, Ingrid Sarlöv Herlin, Carys Swanwick: Routledge Handbook of Landscape Character Assessment: Current Approaches to Characterisation and Assessment. Routledge, 2018. ISBN 978-1-317-62103-4. [dostęp 2018-07-13].
- ↑ a b c d e f UNESCO: Pimachiowin Aki. [dostęp 2018-07-13]. (ang.).
- ↑ Pimachiowin Aki Corporation: The Land. [w:] pimachiowinaki.org [on-line]. [dostęp 2018-07-13]. (ang.).
- ↑ a b c d Pimachiowin Aki Corporation: Our Past. [w:] pimachiowinaki.org [on-line]. [dostęp 2018-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-06)]. (ang.).
| Kulturowe | |
|---|---|
| Przyrodnicze |
|
| Kulturowe i przyrodnicze |
