Pchła piaskowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pchła piaskowa
Tunga penetrans
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

pchły

Rodzina

Hectopsyllidae

Rodzaj

Tunga

Gatunek

pchła piaskowa

Pchła piaskowa[1] (Tunga penetrans syn. Sarcopsylla penetrans syn. Pulex penetrans) – gatunek pchły z rodziny Hectopsyllidae. Spotykana w tropikalnych i subtropikalnych rejonach Ameryk i Afryki.

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Porównanie wielkości osobnika z igłą

Tunga penetrans spotykana jest w tropikalnych i subtropikalnych rejonach do Meksyku po Amerykę Południową oraz w Afryce. Występuje w obszarach piaszczystych, jak plaże oraz terenach zapylonych, jak np. stajnie i obory[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Pchła piaskowa mierzy około 1 mm długości, stanowiąc najmniejszy gatunek pcheł. Na miękkiej skórze porusza się z prędkością 1 mm/s, potrafi skoczyć 20 cm pionowo w górę. Najlepiej rozwija się w ciepłych piaszczystych glebach, szczególnie w okolicy chlewni, stajni lub innych skupisk zwierząt[3].

Rozwój[edytuj | edytuj kod]

Skóra rąk zainfekowana przez pchły piaskowe

Zarówno samiec jak i samica żywią się krwią[3]. Samica jednak przedostaje się do warstwy ziarnistej, w której osiada na około 2 tygodnie, wystawiając jedynie tylną część ciała. U żywiciela w miejscu przebywania pchły pojawia się guzkowata opuchlizna. Po złożeniu około 100 jaj w skórze powstaje lezja. Larwy żywią się znalezionymi na skórze nieużytecznymi materiałami, zaś samica ginie[2].

Zagrożenia dla człowieka[edytuj | edytuj kod]

Skutkiem ataku samicy tego gatunku jest rozwój tungozy. Nieleczona może doprowadzić do wtórnych zakażeń bakteryjnych[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Anna Jamróz, Magdalena Olkuśnik, Elżbieta Wójcik: Popularna encyklopedia powszechna. T. 11. Oficyna Wydawnicza Fogra, 2002, s. 484. ISBN 83-85719-72-5.
  2. a b c Tungiasis [Tunga penetrans]. Laboratory Identification of Parasitic Diseases of Public Health Concern, 23 listopada 2013.
  3. a b T.F. Cestari, S. Pessato, M. Ramos-e-Silva. Tungiasis and myiasis. „Clinics in Dermatology”. 25, s. 158-164, 2007.