Partia Unii Narodowej (Stany Zjednoczone)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Partia Unii Narodowej
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data założenia

1864

Data rozwiązania

1868

Ideologia polityczna

nacjonalizm, abolicjonizm

Barwy

czerwony

Partia Unii Narodowej[1] (ang. National Union Party) – nazwa używana przez Partię Republikańską w wyborach prezydenckich w 1864 roku, które odbywały się w cieniu wojny secesyjnej. Użyto takiej nazwy w celu przyciągnięcia uwagi demokratów, o których wiadomo było, że nie zagłosują na republikanów. Partia nominowała urzędującego prezydenta Abrahama Lincolna oraz byłego demokratę Andrew Johnsona jako kandydata na wiceprezydenta. Kandydaci ci wygrali nadchodzące wybory.

Założenie partii[edytuj | edytuj kod]

Partia powstała w 1864 roku w czasie wojny secesyjnej.

Po śmierci Lincolna[edytuj | edytuj kod]

W następstwie zabójstwa prezydenta Lincolna w 1865 r., Andrew Johnson został jako jedyny jeszcze prezydentem z Partii Unii Narodowej.

Prezydenci z ramienia Partii[edytuj | edytuj kod]

Kandydaci prezydenccy z ramienia Partii[edytuj | edytuj kod]

Urzędujący prezydent elekt Abraham Lincoln
Urzędujący wiceprezydent elekt Andrew Johnson

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 267. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]