Papoose Peak Jumps

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Papoose Peak Jumps
Punkt konstrukcyjny K80/85[a], K60, K40
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Stan

 Kalifornia

Miejscowość

Squaw Valley

Igelit

brak

Rekord

97,5 m

(1976)

Stany Zjednoczone Jim Denney

Najdłuższy skok

99 m

(1976)

Stany Zjednoczone Jim Denney

Położenie na mapie Kalifornii
Mapa konturowa Kalifornii, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Papoose Peak Jumps”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Papoose Peak Jumps”
Ziemia39°11′38″N 120°13′52″W/39,193889 -120,231111

Papoose Peak Jumps – nieistniejący kompleks skoczni narciarskich w amerykańskiej miejscowości Squaw Valley w Kalifornii. W jego skład wchodziły obiekty o punktach konstrukcyjnych K80[a], K60 i K40.

Kompleks gościł konkursy kombinacji norweskiej i skoków narciarskich podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960. Poza igrzyskami był wykorzystywany sporadycznie i nawet zawody krajowe odbywały się na nim rzadko (mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich zorganizowano tu raz), w związku z czym ostatecznie popadł w ruinę. Współcześnie przez teren, na którym funkcjonowały skocznie, przebiega wyciąg krzesełkowy.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Kompleks Papoose Peak Jumps, złożony z trzech naturalnych skoczni, był położony na zboczu góry Little Papoose Peak, leżącej w pasmie górskim Sierra Nevada, w amerykańskim stanie Kalifornia. Wszystkie trzy skocznie korzystały ze wspólnego zeskoku (była to jedyna tego typu konstrukcja wykorzystana podczas igrzysk olimpijskich[1]), który nie był wyposażony w igelit[2].

Położenie kompleksu sprawiało, iż w czasie zawodów słońce świeciło w plecy skaczących zawodników, a wysokie drzewa porastające zbocze po obu stronach skoczni zapewniały dobrą ochronę przed wiatrem. Zarówno na szczyt skoczni, jak i do wieży sędziowskiej, można było się dostać na dwa sposoby – przy użyciu schodów po prawej stronie zeskoku bądź też za sprawą wyciągu krzesełkowego kursującego na szczyt góry (przy korzystaniu z wyciągu należało wysiąść na jego pierwszej stacji po stacji początkowej i zejść nieco w dół zbocza)[1].

Wysokość od najwyższego punktu najazdu do najniższego punktu odjazdu wynosiła w przypadku największej skoczni (K80) 139,79 m, a dla skoczni K60 – 110,71 m. Z kolei długość skoczni (od najwyższego punktu najazdu do końca odjazdu) mierzyła 367,55 m (K80) i 320,09 m (K60)[1], a długość najazdu skoczni K80 około 113 m[2]. Najazd obiektu K80 nachylony był pod kątem 39° (w najbardziej stromym punkcie) do 33°, przy nachyleniu progu 8°, a w przypadku skoczni K60 najazd nachylony był pod kątem 33° (a najbardziej stromym punkcie) do 30°, przy identycznym jak na większym obiekcie nachyleniu progu (8°). Zeskok za punktami konstrukcyjnymi obu skoczni nachylony był pod kątem 39°[1]. Na skoczni K80 zawodnicy osiągali prędkość około 55 mil na godzinę[3].

Największa skocznia w kompleksie Papoose Peak Jumps była jednocześnie największą, jaka kiedykolwiek funkcjonowała w Kalifornii[4]. Z kolei najmniejsza skocznia (K40) miała charakter treningowy[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Przygotowania do igrzysk[edytuj | edytuj kod]

Kompleks skoczni olimpijskich Papoose Peak Jumps został zaprojektowany wiosną 1957 przez Niemca Heiniego Klopfera[1], a przy jej projektowaniu brał również udział między innymi Amerykanin Stanley DuRose – wieloletni przewodniczący komitetu do spraw budowy skoczni narciarskich w Amerykańskim Związku Narciarsko-Snowboardowym (USSA)[6]. Jesienią 1957 Komisja Olimpijska Kalifornii (ang. California Olympic Commission)[1], powołana do życia 2 lata wcześniej w celu przygotowania Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960[7], dokonała wyboru wykonawcy i podpisała umowę z firmą Diversified Builders. Tuż po tym zaczęto wycinkę drzew, a właściwe prace budowlane przeprowadzono latem i jesienią 1958. Po zakończeniu robót inspekcji kompleksu dokonał Klopfer[1].

Rozmieszczenie obiektów olimpijskich Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 (kompleks Papoose Ski Jumps oznaczony cyfrą 9 leży w dolnej części schematu)

Pierwsze oficjalne konkursy na skoczniach wchodzących w skład kompleksu rozegrano na przełomie lutego i marca 1959 podczas zawodów przedolimpijskich[1], mających jednocześnie rangę mistrzostw Ameryki Północnej[8]. Konkurs skoków narciarskich na skoczni K80 zwyciężył Fin Kalevi Kärkinen, a na podium stanęli również Amerykanin Gene Kotlarek i Kanadyjczyk Jacques Charland[9]. Kärkinen ustanowił wówczas oficjalny rekord obiektu, który wynosił 88,5 m[2]. Odbyły się także zawody kombinatorów norweskich, w których wygrał zawodnik ze Związku Radzieckiego, a drugie miejsce zajął Amerykanin Ted Farwell[10]. Podczas zawodów przedolimpijskich kontroli obiektów dokonali przedstawiciele Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, którzy wysoko ocenili poziom przygotowań, zgłaszając potrzebę poprawy jedynie kilku drobnych uchybień, czego dokonano wiosną 1959[1]. Na skoczniach kompleksu Papoose Ski Jumps zorganizowano także eliminacje olimpijskie do reprezentacji Stanów Zjednoczonych[11].

Zimowe igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Konkursy olimpijskie w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960 rozegrano w lutym 1960. 21 lutego na skoczni K60 rywalizowali kombinatorzy norwescy. W części skokowej najlepszy okazał się Niemiec Georg Thoma, drugi był reprezentujący Związek Radziecki Dmitrij Koczkin, a trzeci Japończyk Yōsuke Etō[12]. Thoma oddanym wówczas skokiem na odległość 69 m ustanowił rekord skoczni K60[2]. W całej kombinacji, po rozegraniu części biegowej, złoty medal zdobył Thoma, srebrny Norweg Tormod Knutsen, a brąz reprezentujący ZSRR Nikołaj Gusakow[13]. Konkurs skoków narciarskich odbył się 28 lutego, podczas ostatniego dnia igrzysk[1]. Na skoczni K80 najlepszy okazał się Niemiec Helmut Recknagel, drugi był Fin Niilo Halonen, a trzeci Austriak Otto Leodolter[5]. Recknagel skokiem na odległość 93,5 m ustanowił nowy rekord największego obiektu w kompleksie Papoose Peak Jumps[2].

Sytuacja po igrzyskach[edytuj | edytuj kod]

Po igrzyskach z 1960 za zarządzanie kompleksem Papoose Peak Jumps odpowiadał stan Kalifornia. Mimo że skocznie należały do najnowocześniejszych w Ameryce, to wykorzystano je zaledwie kilkukrotnie[14]. W 1962 odbyły się na nich mistrzostwa NCAA w skokach narciarskich (wygrał Oyvind Floystad) i kombinacji norweskiej (zwyciężył Tor Fageraas)[15]. W kolejnych latach kompleks ulegał stopniowemu niszczeniu, a teren pełniący dotąd rolę odjazdu wykorzystywany był jako parking[16].

Z okazji dwustulecia Stanów Zjednoczonych, za sprawą projektu złożonego przez grupę mieszkańców Squaw Valley, kompleks odbudowano zgodnie z ówczesnymi normami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, przesuwając punkt konstrukcyjny największej skoczni na odległość 85 metrów. Po zakończeniu prac, w styczniu 1976, na wyremontowanych obiektach treningi odbyła reprezentacja Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich, a także zorganizowano na nich Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Skokach Narciarskich 1976[16]. W kategorii seniorów zwycięstwo w tej imprezie odniósł Jim Denney, który ustanowił nowy rekord największej skoczni (97,5 m), oddając także najdalszy skok w historii tego obiektu (99 m[b])[2]. Wśród juniorów zwyciężył John Broman[17], a w konkursie weteranów Earle Murphy[18].

Zawody o mistrzostwo USA z 1976 okazały się jednak ostatnimi oficjalnymi konkursami w historii kompleksu[5]. W kolejnych latach skocznie ponownie uległy zniszczeniu[2], dawny odjazd skoczni zaczęto wykorzystywać jako parking, a wieża sędziowska zawaliła się[14]. Na terenie, na którym znajdował się kompleks, w kolejnych latach organizowano zawody w narciarstwie szybkim i snowboardingu, a następnie zaczął on być wykorzystywany wyłącznie przez narciarzy alpejskich[2]. Ostatecznie przez teren ten przeprowadzono wyciąg krzesełkowy o nazwie „Far East Express”[5].

Zawody w kompleksie Papoose Peak Jumps[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]

Data Rodzaj zawodów Skocznia Uwagi 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Źródło
1 marca 1959 Mistrzostwa Ameryki Północnej
(zawody przedolimpijskie) 		K-80 [c] Finlandia Kalevi Kärkinen Stany Zjednoczone Gene Kotlarek Kanada Jacques Charland [9]
21 lutego 1960 Igrzyska olimpijskie K-60 [d] Georg Thoma Dmitrij Koczkin Japonia Yōsuke Etō [12][13]
28 lutego 1960 Igrzyska olimpijskie K-80 [e] Helmut Recknagel Finlandia Niilo Halonen Austria Otto Leodolter [5]

Krajowe[edytuj | edytuj kod]

Rok Rodzaj zawodów Uwagi Zwycięzca Źródło
1962 Mistrzostwa NCAA [e] Oyvind Floystad [15]
1962 Mistrzostwa NCAA [f] Tor Fageraas [15]
1976 Mistrzostwa USA [e] Jim Denney [19]
1976 Mistrzostwa USA juniorów [e] John Broman [17]
1976 Mistrzostwa USA weteranów [e] Earle Murphy [18]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b W czasie modernizacji kompleksu przed mistrzostwami Stanów Zjednoczonych w 1976 punkt konstrukcyjny największej skoczni w kompleksie Papoose Peak Jumps zwiększono z 80 do 85 metrów.
  2. ↑ Serwis skisprungschanzen.com nie uznaje tego wyniku za oficjalny rekord – najprawdopodobniej został oddany podczas treningu bądź podobnych okoliczności, a nie w samym konkursie o mistrzostwo kraju.
  3. ↑ Zawody skoczków narciarskich. W ramach próby przedolimpijskiej przeprowadzono również rywalizację kombinatorów norweskich, jednak jej wyniki nie są znane.
  4. ↑ Konkurs kombinatorów narciarskich. Podano trzech najlepszych zawodników w części skokowej rywalizacji. Medale za końcowe wyniki kombinacji norweskiej, która zakończyła się dzień później, otrzymali: Niemiec Georg Thoma (złoto), Norweg Tormod Knutsen i reprezentujący ZSRR Nikołaj Gusakow.
  5. ↑ a b c d e Konkurs skoczków narciarskich.
  6. ↑ Konkurs kombinatorów norweskich. Ze względu na brak informacji o wynikach samej części skokowej podano zwycięzcę całej rywalizacji w kombinacji norweskiej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j THE JUMPING HILL. W: Komitet Organizacyjny Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960: VIII Olympic Winter Games Squaw Valley, California 1960 Final Report. Squaw Valley: California Olympic Commission, s. 103. [dostęp 2016-10-31].
  2. ↑ a b c d e f g h Ski Jumps » United States » California » Squaw Valley. skisprungschanzen.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  3. ↑ Ski jumping. W: David C. Antonucci: The 1960 Winter Olympics. Arcadia Publishing, 2013-11-11, s. 107.
  4. ↑ Ski Jumps » United States » California. skisprungschanzen.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e Ski Jumping at the 1960 Squaw Valley Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-21)]. (ang.).
  6. ↑ Stanley C. DuRose Jr. (1923-2010). archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  7. ↑ ROLE OF THE CALIFORNIA OLYMPIC COMMISSION. W: Komitet Organizacyjny Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1960: VIII Olympic Winter Games Squaw Valley, California 1960 Final Report. Squaw Valley: California Olympic Commission, s. 26. [dostęp 2016-10-31].
  8. ↑ Ezra Bowen. The surprising Americans. „Sports Illustrated”, s. 77, 1959-03-16. (ang.). 
  9. ↑ a b Adam Kwieciński: Squaw Valley USA 1959.03.01 PIO Pre-Olympic Competitions Winners. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-10-31].
  10. ↑ NORDIC COMBINED CHAMP, SKI RESORT CONSULTANT. skiinghistory.org. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).
  11. ↑ USA Masters Ski Jumpers at IMC 2009 Ruhpolding, Germany March 3-8, 2009. archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).
  12. ↑ a b Nordic Combined at the 1960 Squaw Valley Winter Games: Men’s Individual Ski Jumping, Normal Hill. sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  13. ↑ a b Nordic Combined at the 1960 Squaw Valley Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-02)]. (ang.).
  14. ↑ a b Dick Dorworth. Synergy at Squaw. „Ski”. 49, nr 7 (marzec 1985). s. 43, 45. ISSN 0037-6159. (ang.). 
  15. ↑ a b c NCAA Champions Ski Jumping & Nordic Combined, and Ski-Meisters. archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  16. ↑ a b Rebuilt Squaw Jump Sees Action. „Skiing”. 28, nr 6, s. 9, luty 1976. 
  17. ↑ a b United States National Junior Ski Jumping Champions 1908-1980. archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  18. ↑ a b VETERANS (MASTERS) CLASS U. S. NATIONAL SKI JUMPING CHAMPIONS 1935 to 1980. archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  19. ↑ United States National Ski Jumping Champions 1904-1980. archive.skijumpeast.com. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
Skocznie olimpijskie
Normalne
Duże

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Papoose_Peak_Jumps&oldid=71561956”