Olizarowy Staw
52°14′11″N 23°58′20″E/52,236389 23,972222| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2023) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
225120 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 52°14′11″N 23°58′20″E/52,236389 23,972222
| |
Olizarowy Staw (biał. Алізараў Стаў, Alizarau Stau; ros. Олизаров Став, Olizarow Staw) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie żabineckim, w sielsowiecie Stepańki, przy drodze republikańskiej R7.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżał w województwie brzeskolitewskim, w powiecie brzeskolitewskm. Odpadł od Polski w wyniku III rozbioru.
W XIX i w początkach XX w. położony był w Rosji, w guberni grodzieńskiej, w powiecie kobryńskim, w gminie Siechnowicze.
W dwudziestoleciu międzywojennym leżał w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie kobryńskim, do 18 kwietnia 1928 w gminie Siechnowicze, następnie w gminie Żabinka[2][3]. W 1921 miejscowość liczyła 79 mieszkańców, zamieszkałych w 13 budynkach, w tym 67 Polaków i 12 Białorusinów. 70 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 9 mojżeszowego[3].
Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Klasztor[edytuj | edytuj kod]
W 1710 Jan Komorowski ufundował tu klasztor (przeorat) cystersów – będący jednym z czterech klasztorów tego zakonu na Litwie. Od ok. 1738 podlegał on opactwom w Oliwie i w Pelplinie, a od początku XIX w. powstałej w zaborze rosyjskim kongregacji benedyktyńsko–cystersko–kamedulskiej. Istniał on do ok. 1830, gdy został zamknięty przez Rosjan w ramach represji po upadku powstania listopadowego. Budynki klasztorne nie zachowały się do współczesnych czasów. Wyposażenie ruchome z kościoła cystersów w 1844 przeniesiono do nowego kościoła w Kobryniu, gdzie znajdowało się do lat 60. XX w., gdy świątynia została zdemolowana przez komunistów. Najcenniejsze rzeźby znajdują się obecnie w muzeum w Mińsku[4][5][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Степанковский сельсовет. Żabinecki Rejonowy Komitet Wykonawczy. [dostęp 2023-02-28]. (ros.).
- ↑ Dz.U. z 1928 r. nr 46, poz. 452.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VIII – Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.
- ↑ Polesie jako region artystyczny w dawnej Rzeczypospolitej. Uwagi po pięciu latach inwentaryzacji kościołów i klasztorów rzymskokatolickich województwa brzesko-litewskiego. W: Anna Oleńska, Marcin Zgliński: Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej. T. IV. Białystok: 2013, s. 113–129.
- ↑ Andrzej M. Wyrwa. Cystersi polscy i losy ich patrimonium do czasów współczesnych. „Nasza Przeszłość”. 83, s. 15–18, 1994. Poznań. ISSN 0137-3218.
- ↑ Cystersi. W: Encyklopedia staropolska.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olizarowy Staw, pow. kobryński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 484.
- Olizarowy Staw, pow. kobryński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 407.
- Mapa WIG Żabinka. [dostęp 2023-02-28]. (pol.).
