Okienko Zbójnickie
50°02′22″N 19°54′12″E/50,039333 19,903444| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel |
teren komunalny |
| Długość |
9 m |
| Głębokość |
2 m |
| Wysokość otworów |
221 m n.p.m. |
| Ekspozycja otworów |
ku południowemu zachodowi |
| Kod |
J.BK-02.09 |
Położenie na mapie Krakowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
| 50°02′22″N 19°54′12″E/50,039333 19,903444
| |
| Strona internetowa | |
Okienko Zbójnickie – schronisko na wzniesieniu Krzemionki Zakrzowskie w Dzielnicy VIII Dębniki w Krakowie[1]. Znajduje się na jego południowo-wschodnim obrzeżu, w niewielkiej odległości od betonowego ogrodzenia jednostki wojskowej[2].
Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]
Otwór schroniska znajduje się w lesie, w sporej wnęce poniżej poziomu gruntu. Wnęka ma postać stromo opadającej pochylni. Otwór jest pionowy i ma wysokość 1,8 m. Znajduje się za nim krótki korytarz i komora o wymiarach 7,5 × 4 m i wysokości do 2,5 m. Tylna część stropu jest pochyła. Po prawej stronie dolnej części komory znajduje się częściowo zasypany korytarzyk prowadzący w stronę pobliskiej Jaskini Twardowskiego. Połączone są one jakimiś szczelinami, gdyż zimą w korytarzyku tym wydostaje się ciepłe powietrze[2].
Dno pokrywa wapienny gruz i śmieci. Schronisko powstało w uławiconych wapieniach pochodzących z jury późnej. Namulisko jest cienkie, składające się z gruzu wapiennego zmieszanego z gliną. Jest suche i w całości jasne[2]. Zgodnie zatem z przyjętą przez speleologów nomenklaturą jest więc schroniskiem[3], chociaż czasami opisywane jest jako jaskinia[4] (dawniej obowiązywały inne kryteria rozróżniania jaskiń i schronisk).
Historia eksploracji i dokumentacji[edytuj | edytuj kod]
Okienko Zbójnickie znane jest od dawna. Jako pierwszy zaznaczył je na mapie W. Kuźniar w 1921 roku pod nazwą Gniazdo w Skale. Po raz pierwszy schronisko opisał Kazimierz Kowalski, sporządził też jego plan[5]. Przez jakiś czas jaskinia była silnie zaśmiecona. Zimą 1997 i 1998 roku zamieszkiwali ją bezdomni. Palono w niej ogniska, jej ściany są bowiem silnie zakopcone[2].
Dokumentację jaskini opracował A. Górny w listopadzie 1999 roku, aktualny plan opracował R. Stachnik[2].
-
Otwór -
Otwór -
Otwór -
Częściowo zasypany korytarzyk -
Sala -
Widok z otworu
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-09-28].
- ↑ a b c d e Andrzej Górny, Okienko Zbójnickie, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-10-02].
- ↑ Instrukcja wykonywania dokumentacji jaskiń – Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Departament Ochrony Przyrody, zatwierdzona decyzją nr 34 z dnia 1 grudnia 1994 roku
- ↑ Geotyda. Okienko Zbójnickie [online] [dostęp 2019-09-28].
- ↑ K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951