Nicole Bradtke
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 września 1969 | |||||||||
| Wzrost |
176 cm | |||||||||
| Gra |
praworęczna, oburęczny bekhend | |||||||||
| Status profesjonalny |
1986 | |||||||||
| Zakończenie kariery |
1997 | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
3 WTA, 4 ITF | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
24 (24 maja 1993) | |||||||||
| Australian Open |
4R (1989, 1993) | |||||||||
| Roland Garros |
SF (1988) | |||||||||
| Wimbledon |
4R (1995) | |||||||||
| US Open |
3R (1987) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
9 WTA | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
11 (6 kwietnia 1992) | |||||||||
| Australian Open |
3R (1992, 1996) | |||||||||
| Roland Garros |
SF (1988, 1990) | |||||||||
| Wimbledon |
SF (1989) | |||||||||
| US Open |
SF (1989) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Nicole Bradtke, z domu Provis (ur. 22 września 1969 w Melbourne) – australijska tenisistka, reprezentantka kraju w Fed Cup, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Barcelonie (1992).
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Zawodową tenisistką Bradtke była w latach 1986–1997.
W roku 1985 wystąpiła w Australian Open, którego edycja odbywała się wówczas w grudniu. Po wygraniu meczu pierwszej rundy z Sophie Amiach uległa Martinie Navrátilovej. W trzech kolejnych turniejach wielkoszlemowych nie przebrnęła kwalifikacji. W styczniu 1987 roku w Melbourne przegrała w drugiej rundzie z Claudią Kohde-Kilsch. W kwalifikacjach do turnieju na Florydzie miesiąc później wygrała z Arantxą Sánchez Vicario. W maju osiągnęła największy wówczas sukces w swej karierze, jakim jest ćwierćfinał turnieju w Berlinie, przegrany z Patricią Tarabini. W tym sezonie osiągnęła też trzecią rundę US Open, przegrywając z Lori McNeil. W 1988 roku powtórzyła sukces z Berlina, ulegając tym razem Steffi Graf. Tydzień później poprawiła rekord swojego najlepszego występu, odnotowując półfinał w Strasburgu, w którym poniosła porażkę z Sandrą Cecchini. Podczas French Open 1988 dotarła do półfinału, pokonując po drodze Claudię Kohde-Kilsch, Sylvię Hanikę, Arantxę Sánchez Vicario ulegając dopiero Natalli Zwierawej w trzecim secie 5:7. Turniej wygrała Steffi Graf, która w tym roku ustanowiła Wielkiego Szlema. Niemka pokonała Bradtke w czwartej rundzie Australian Open kolejnego roku. W marcu 1989 Australijka wygrała z Tracy Austin w Indian Wells. W Arizonie pokonała Katerinę i Magdalenę Maleewą. W Sydney w roku 1991 pokonała Amy Frazier. W Los Angeles wygrała z Anne Minter, a wkrótce udało się jej odnieść zwycięstwa nad Julie Halard-Decugis i Florencią Labat. W pierwszej rundzie w Nashville wyeliminowała najwyżej rozstawioną Conchitę Martínez. Dnia 5 stycznia 1992 zdobyła pierwszy zawodowy tytuł w turnieju gry pojedynczej w Brisbane, w finale pokonując Rachel McQuillan. W czerwcu wzięła udział w Fed Cup, odnosząc zwycięstwa nad Kateriną Maleewą i Janą Novotną. Wygrała z Pam Shriver w Tokio w kwietniu 1993 roku. Zdobyła tytuł w Kuala Lumpur, w półfinale pokonując najwyżej rozstawioną Patty Fendick. W finale Lucerne Ladies European Open, rozgrywanym w Lucernie, przegrała z Lindsay Davenport. W Fed Cup pokonała Steffi Graf w trzech setach. W 1995 roku w Auckland zdobyła główną premię, wygrywając z Silvią Fariną Elią oraz Julie Halard-Decugis. Jej ostatni występ zawodowy w grze pojedynczej miał miejsce podczas Australian Open 1997, gdzie w pierwszej rundzie wygrała z Coriną Morariu, a w drugiej uległa Karinie Habšudovej. Bilans spotkań Bradtke w grze pojedynczej wynosi 243 do 190. Wygrała w sumie trzy turnieje singlowe. Jej najwyższa pozycja to 24. miejsce, osiągnięte 24 maja 1993 roku.
Startując w grze podwójnej Bradtke wygrała dziewięć turniejów zawodowych, a 6 kwietnia 1992 roku osiągnęła 11. pozycję w rankingu deblistek. Pierwszym ważniejszym osiągnięciem w karierze deblowej Australijki był półfinał European Open w 1987 roku, osiągnięty w parze z Cariną Karlsson. Jej partnerkami deblowymi były m.in. Arantxa Sánchez Vicario, Dianne Balestrat czy Manon Bollegraf. Z Jo Durie doszła do półfinału w Berlinie w 1988 roku. Pierwszy turniej wygrała w Strasburgu w tym samym roku z Bollegraf. Karierę deblistki zakończyła na tym samym turnieju, na którym wystąpiła po raz ostatni w grze pojedynczej, tj. na Australian Open 1997. Razem z Rachel McQuillan odpadły w drugiej rundzie, przegrywając z Chandą Rubin i Brendą Schultz.
Poślubiła w 1994 roku jednego z czołowych australijskich koszykarzy, Marka Bradtke. Jej siostra, Natasha, przez dwa lata pracująca we władzach męskiego cyklu rozgrywkowego ATP, została żoną tenisisty Todda Woodbridge.
Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| 1988 – 2008 |
|
| Kategoria I | |
| Kategoria II | |
| Kategoria III | |
| Kategoria IV | |
| Kategoria V | |
Gra pojedyncza 4 (3–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 11 lutego 1990 | Brisbane | Twarda |  Rachel McQuillan
|
6:3, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 2. | 25 kwietnia 1993 | Kuala Lumpur | Twarda |  Ann Grossman
|
6:3, 6:2 |
| Finalistka | 1. | 23 maja 1993 | Lucerna | Twarda | Lindsay Davenport
|
1:6, 6:4, 2:6 |
| Zwyciężczyni | 3. | 5 lutego 1995 | Auckland | Twarda | Ginger Helgeson-Nielsen
|
3:6, 6:2, 6:1 |
Gra podwójna 13 (9–4)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 22 maja 1988 | Strasburg | Ceglana |  Manon Bollegraf
|
Jenny Byrne Janine Tremelling
|
7:5, 6:7(11), 6:3 |
| Zwyciężczyni | 2. | 20 sierpnia 1989 | Albuquerque | Twarda |  Elna Reinach
|
 Raffaella Reggi Arantxa Sánchez Vicario
|
4:6, 6:4, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 3. | 20 maja 1990 | Berlin | Ceglana | Elna Reinach
|
Hana Mandlíková Jana Novotná
|
6:2, 6:1 |
| Zwyciężczyni | 4. | 27 maja 1990 | Strasburg | Ceglana | Elna Reinach
|
Kathy Jordan Elizabeth Smylie
|
6:1, 6:4 |
| Finalistka | 1. | 12 maja 1991 | Rzym | Ceglana | Elna Reinach
|
Jennifer Capriati Monica Seles
|
5:7, 2:6 |
| Finalistka | 2. | 20 maja 1991 | Berlin | Ceglana | Elna Reinach
|
 Łarysa Neiland Natalla Zwierawa
|
3:6, 3:6 |
| Zwyciężczyni | 5. | 26 maja 1991 | Genewa | Ceglana | Elizabeth Smylie
|
 Cathy Caverzasio Manuela Maleewa-Fragniere
|
6:1, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 6. | 16 czerwca 1991 | Birmingham | Trawiasta | Elizabeth Smylie
|
Sandy Collins Elna Reinach
|
6:3, 6:4 |
| Finalistka | 3. | 5 stycznia 1992 | Brisbane | Twarda | Manon Bollegraf
|
Jana Novotná Łarysa Neiland
|
4:6, 3:6 |
| Zwyciężczyni | 7. | 23 lutego 1992 | Oklahoma | Twarda | Lori McNeil
|
Katrina Adams Manon Bollegraf
|
3:6, 6:4, 7:6 |
| Zwyciężczyni | 8. | 16 stycznia 1993 | Melbourne | Twarda |  Nathalie Tauziat
|
Cammy MacGregor Shaun Stafford
|
1:6, 6:3, 6:3 |
| Finalistka | 4. | 18 czerwca 1995 | Birmingham | Trawiasta | Kristine Radford
|
Manon Bollegraf Rennae Stubbs
|
6:3, 4:6, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 9. | 25 maja 1996 | Strasburg | Ceglana |  Yayuk Basuki
|
Marianne Werdel Tami Whitlinger
|
5:7, 6:4, 6:4 |
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra podwójna 2 (1–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
| Zwyciężczyni | 1987 | Australian Open | Twarda |  Ann Devries
|
Genevieve Dwyer Danielle Jones
|
6:3, 6:1 |
| Finalistka | 1987 | French Open | Ceglana | Michelle Jaggard
|
Natalija Medwediewa Natalla Zwierawa
|
3:6, 3:6 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-12-23] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-12-23] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-12-23] (ang.).