Nekrocenoza
Nekrocenoza (łac. necrosis – martwica i gr. koinos – wspólny)[potrzebny przypis] – zespół szczątków organizmów obumarłych w różnym czasie lub różnych miejscach i nagromadzonych w jednym miejscu[1].
Nekrocenoza, tanatocenoza - "cmentarzysko", zbiorowisko zgromadzonych na dnie zbiornika wodnego lub na brzegu szczątków martwych organizmów, np. odsyp muszlowy (liptocenoza)[2]
Nagromadzenie może być spowodowane ruchami wody[1]. Przykładem nekrocenozy może być stanowisko Ortel Królewski w Zaklęsłości Łomaskiej. Występują tam osady z malakofauną, pochodzące z interglacjału mazowieckiego. Zasięg występowania osadów z malakofauną ogranicza się do wąskiego pasa, co interpretuje się jako skutek działania wiatrów, które powodowały dryfowanie w tę strefę unoszących się na powierzchni jeziora muszli wypełnionych gazem gnilnym.[potrzebny przypis]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b nekrocenoza w słowniku terminów biologicznych PWN. PWN. [dostęp 2012-05-05].
- ↑ Ludwig Żmudziński (red.), Słownik hydrobiologiczny. Terminy, pojęcia, interpretacja. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002, str. 147