Muzeum Emila Zegadłowicza
 |
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Dwór Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym.
|
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data założenia |
1946 |
| Zakres zbiorów |
zbiory biograficzne |
| Wielkość zbiorów |
ok. 2000 |
Położenie na mapie gminy Wadowice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wadowickiego  | |
 49°52′19,5″N 19°30′13,2″E/49,872083 19,503667
| |
| Strona internetowa | |
Muzeum Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym – muzeum biograficzne zlokalizowane w XVIII-wiecznym dworze w Gorzeniu Górnym.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Muzeum powstało w 1946 roku z inicjatywy żony oraz córek pisarza[1][2]. Początkowo udostępniono trzy pomieszczenia, z czasem ekspozycja rozrosła się do jedenastu pomieszczeń. W 1980 wystawę zamknięto z powodu konieczności remontu budynku[1]. Do 1992 roku placówka prowadzona była we współpracy z PTTK. W 1992 roku młodsza córka, Atessa wraz z rodziną powołała do życia Fundację „Czartak”, która przejęła opiekę nad zbiorami rok później[1]. Ekspozycję ponownie udostępniono zwiedzającym w 1995[1].
7 lutego 1972 dwór został wpisany do rejestru zabytków, a 20 kwietnia 1978 do rejestru wpisano również otaczający go park[3]. W połowie grudnia 2017 roku został podpisany akt notarialny, na podstawie którego Zarząd Fundacji „Czartak” Muzeum im. Emila Zegadłowicza w Gorzeniu Górnym przekazał nieodpłatnie znajdującemu się w zamku w Suchej Beskidzkiej Muzeum Miejskiemu kolekcję dzieł sztuki, mebli, rzemiosła artystycznego, literatury i fotografii, łącznie 812 obiektów. Według fundacji, eksponaty wymagały konserwacji i utrzymania, a na to nie było ją stać, stąd decyzja o przekazaniu, aby nie uległy zniszczeniu[4]. Muzeum zostało zamknięte[5][6].
Ekspozycja[edytuj | edytuj kod]
W muzeum znajdowała się ekspozycja biograficzna, związana z życiem i twórczością pisarza oraz ukazująca klimat kulturalny XX-lecia międzywojennego[1]. Było to największe muzeum biograficzne w Polsce, obejmowało 12 sal ekspozycyjnych i ponad 800 eksponatów prezentujących dorobek kulturalny XX-lecia międzywojennego[4]. W skład ekspozycji wchodziły obrazy takich autorów jak m.in. Leon Wyczółkowski, Jerzy Hulewicz, Józef Mehoffer, Władysław Lam, Stanisław Noakowski, Bronisława Rychter-Janowska oraz Zbigniew Pronaszko, kolekcja malarstwa chińskiego oraz rzeźby twórcy ludowego Jędrzeja Wowry[1][7]. W muzeum znajdowała się również korespondencja pisarza m.in. z Bolesławem Leśmianem, Julianem Tuwimem oraz Marią Pawlikowską-Jasnorzewską, której część przekazano Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Tadeusz Śledzikowski, Dwór, ob. Muzeum Emila Zegadłowicza, Gorzeń Górny [online], zabytek.pl, 21 kwietnia 2015 [dostęp 2018-09-11] (pol.).
- ↑ Wakacje ze smakiem! Dwór w Gorzeniu Górnym - Nasze akcje [online], Radio Kraków, 27 sierpnia 2012 [dostęp 2018-09-11] (pol.).
- ↑ Wykaz obiektów wpisanych do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego. Rejestr „A”, Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Krakowie, czerwiec 2018 [dostęp 2018-09-08] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-16].
- ↑ a b Marcin Guzik, Dwór Zegadłowicza miał tętnić życiem a robi się z niego coraz większa ruina, „WadowiceOnline”, 13 kwietnia 2022 [dostęp 2023-02-25] (pol.).
- ↑ Marcin Guzik, Tak wyglądało 50-lecie muzeum Emila Zegadłowicza (wideo), „WadowiceOnline”, 10 lutego 2018 [dostęp 2018-09-08] (pol.).
- ↑ Marcin Płaszczyca, Zaskakująca decyzja. Sucha Beskidzka przejęła zbiory historyczne muzeum Emila Zegadłowicza, Wadowice 24, 11 stycznia 2018 [dostęp 2018-09-08] (pol.).
- ↑ a b Muzeum Emila Zegadłowicza, „Culture.pl”, 13 czerwca 2002 [dostęp 2018-09-11] (pol.).