Miloš Žák

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miloš Žák
ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

11 czerwca 1891
Blansko, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

16 maja 1970
Praga, Czechosłowacja

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czechosłowacka

Jednostki

Korpus Czechosłowacki,
Obrona Narodu

Stanowiska

podnaczelnik sztabu czechosłowackiego wojska w Rosji, attaché wojskowy, komendant garnizonu w Bratysławie, z-ca komendanta Obszaru Nr 2

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sokoła (Czechosłowacja) Krzyż Wojenny Czechosłowacki Czechosłowacki Medal Rewolucyjny Kawaler Orderu Orła Białego (Serbia) Kawaler Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Miloš Žák (ur. 11 czerwca 1891 w Blansku, zm. 16 maja 1970 w Pradze) – czeski generał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przed I wojną światową studiował na fakultecie filozoficznym w Pradze i fakultecie prawnym w Wiedniu.

Po wybuchu I wojny światowej oficer Korpusu Czechosłowackiego w Rosji, gdzie był uczestnikiem bitew pod Bachmaczem i Zborowem. W latach 1918-20 odznaczył się w walkach przy kolei transsyberyjskiej. 1919 naczelnik sztabu dywizji strzeleckiej. 1919-20 podnaczelnik sztabu czechosłowackiego wojska w Rosji.

Po powrocie do kraju w 1920 r. był krótko zastępcą naczelnika generalnego (wówczas głównego) sztabu armii czechosłowackiej. 1921-22 Attaché wojskowy w Jugosławii (pułkownik). 1922-23 czechosłowacki delegat przy francuskim ministerium wojny i równocześnie student Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. 1923-24 naczelnik wydziału wywiadowczego głównego sztabu. 1924-26 attaché wojskowy w Rumunii. 1926-34 komendant brygady piechoty w Nitrze. 1934-39 komendant dywizji piechoty w Bratysławie. 1938-39 równocześnie komendant bratysławskiego garnizonu. Od 1931 r. generał brygady i od 1938 r. generał dywizji.

W czasach niemieckiej okupacji członek Obrony Narodu, wojskowej organizacji czeskiego ruchu oporu. Został schwytany i w latach 1943-45 przebywał w obozie koncentracyjnym.

Po ukończeniu II wojny światowej był komendantem 5. Korpusu Wojskowego (1945-47) i zastępca komendanta Obszaru Nr 2 (1947-48). Po lutym 1948 r. na emeryturze, później był ofiarą prześladowań. 1949-56 w więzieniu. W latach 1968-69 brał udział przy odnowieniu Czechosłowackiej Organizacji Legionowej. Pośmiertnie w pełni rehabilitowany (1991).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]