Marita Koch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marita Koch
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1957
Wismar

Wzrost

171 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  NRD
Igrzyska olimpijskie
złoto Moskwa 1980 lekkoatletyka
(bieg na 400 m)
srebro Moskwa 1980 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 400 m)
Mistrzostwa świata
złoto Helsinki 1983 200 m
złoto Helsinki 1983 bieg na 200 m
złoto Helsinki 1983 sztafeta 4 × 400 m
srebro Helsinki 1983 bieg na 100 m
Halowe mistrzostwa świata
złoto Paryż 1985 bieg na 200 m
Mistrzostwa Europy
złoto Praga 1978 bieg na 400 m
złoto Praga 1978 sztafeta 4 × 400 m
złoto Ateny 1982 bieg na 400 m
złoto Ateny 1982 sztafeta 4 × 400 m
złoto Stuttgart 1986 bieg na 400 m
złoto Stuttgart 1986 sztafeta 4 × 400 m
Halowe mistrzostwa Europy
złoto San Sebastián 1977 bieg na 400 m
złoto Budapeszt 1983 bieg na 200 m
złoto Pireus 1985 bieg na 200 m
złoto Madryt 1986 bieg na 200 m
srebro Wiedeń 1979 bieg na 60 m
brąz Grenoble 1981 bieg na 50 m
Przyjaźń-84
złoto Praga 1984 bieg na 400 m
Uniwersjada
złoto Meksyk 1979 bieg na 200 m
Odznaczenia
Wielka Gwiazda Przyjaźni między Narodami (NRD) Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Srebrny Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Brązowy Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)

Marita Koch, później Marita Meier-Koch (ur. 18 lutego 1957 w Wismarze[1]) – wschodnioniemiecka lekkoatletka, specjalizująca się w biegach sprinterskich. Podczas swojej długoletniej kariery sportowej pobiła szesnaście sprinterskich rekordów świata na otwartym stadionie oraz czternaście rekordów świata w hali.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Startowała na igrzyskach olimpijskich w Montrealu, w ich trakcie odpadła w ćwierćfinale biegu na 400 m. Natomiast na igrzyskach olimpijskich w Moskwie zdobyła indywidualnie złoty medal w biegu na 400 m oraz srebrny w biegu sztafetowym 4 × 400 m. Bojkot igrzysk olimpijskich w Los Angeles przez państwa komunistyczne sprawił, że pomimo ciągle wysokiej formy Koch musiała się pożegnać z myślą o poprawieniu swojego olimpijskiego dorobku medalowego[1].

Marita Koch była także wielokrotną mistrzynią Europy na dystansie 400 m w Pradze 1978, Atenach 1982 i Stuttgarcie 1986. Rok później w 1987 zakończyła swoją karierę sportową w sławie największej wschodnioniemieckiej sportsmenki.

Pierwszy ze swoich rekordów ustanowiła w 1977 w biegu na 400 m w hali podczas zawodów w Mediolanie, które przebiegła w czasie 51,8 s. Przełomowy w jej karierze był rok 1978. Wtedy odebrała Irenie Szewińskiej rekordy świata na 200 i 400 m na otwartym stadionie. W finale mistrzostw Europy w Pradze jako pierwsza kobieta przebiegła 400 m poniżej 49 s (48,94). Ostatecznie rekord na tym dystansie, aktualny po dziś, Koch ustanowiła 6 października 1985 w Canberze czasem 47,60 s. W 1979 jako pierwsza sprinterka przebiegła 200 m poniżej 22 sekund (21,71). Pięć lat później, w 1984, wyrównała ten wynik[2].

Na swoich koronnych dystansach 200 i 400 m Marita Koch bardzo rzadko ponosiła porażki. Do grona biegaczek, które zdołały ją pokonać należały: Irena Szewińska na 400 m w 1977, Evelyn Ashford na 200 m w 1979, Jarmila Kratochvílová na 400 m w 1981 oraz na 200 m w 1983, Bärbel Eckert-Wöckel na 400 m w 1982 oraz Valerie Brisco-Hooks na 200 m w 1985.

W latach 1980-1985 Marita Koch ustanowiła wiele rekordów w biegach w hali na 50 i 60 m, gdzie rywalizowała ze swoją rodaczką Marlies Göhr.

Kolejne rekordy ustanowiła biegając w enerdowskich sztafetach 4 × 100 m i 4 × 400 m. Biegając w tej pierwszej ustanowiła wraz z koleżankami (m.in. z Göhr) rekordy świata w 1979 i 1983. Biegając na 4 razy dłuższym dystansie ustanowiła rekordy w 1982 i 1984. Była również rekordzistką świata w nieolimpijskiej konkurencji sztafety 4 × 200 m w 1980[3].

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

Została odznaczona Złotym, Srebrnym i Brązowym Orderem Zasług dla Ojczyzny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Marita Koch. olympedia.org. [dostęp 2024-05-02]. (ang.).
  2. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition, IAAF, 2015, s. 257–258, 262–263 [dostęp 2024-05-02] (ang.).
  3. Progression of IAAF World Records. 2015 Edition, IAAF, 2015, s. 297, 301, 303 [dostęp 2024-05-02] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]