Marceli Lemieszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marceli Lemieszewski
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1878
Piaskowice

Data i miejsce śmierci

28 lub 30 czerwca 1925
Ruszków

Zawód, zajęcie

adwokat, sędzia

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Marceli Lemieszewski (ur. 15 kwietnia 1878 w Piaskowicach, zm. 28 lub 30 czerwca 1925 w Ruszkowie) – polski prawnik, cywilista, adwokat, sędzia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Marceli Lemieszewski urodził się w Piaskowicach, w ówczesnej guberni kaliskiej. W 1897 ukończył Męskie Gimnazjum Klasyczne w Kaliszu, odznaczony złotym medalem, a następnie podjął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1901. Uzyskał tytuł naukowy kandydata praw na podstawie pracy Cesja wierzytelności podług prawa francuskiego. Rozpoczął aplikację w sądzie okręgowym w Warszawie od stanowiska młodszego aplikanta. W 1903 był młodszym kandydatem do posad sądowym w sądzie okręgowym w Warszawie[1]. W 1903 zdał egzamin na starszego aplikanta i został mianowany podsekretarzem. Początkowo pracował w wydziale karnym, później w wydziale cywilnym zostając specjalistą w tej gałęzi prawa. Podczas represji po rewolucji 1905 roku został skierowany w 1907 przez prezesa sądu do odczytywania wyroków śmierci na miejscu wykonywania egzekucji, czemu się sprzeciwił i złożył dymisję z urzędu. Wówczas rozpoczął aplikację adwokacką. Został adwokatem przysięgłym[2]. W 1909 został wybrany zastępcą członka Koła Prawników Polskich w Warszawie[3]. Podczas I wojny światowej w 1915 został sekretarzem wydziału wykonawczego Delegacji Adwokatury Warszawskiej[4]. W 1916 jako adwokat przysięgły został urzędu pojednawczego sekcji mieszkaniowej[potrzebny przypis] Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy[5][6]. Od września 1917 był członkiem magistratury polskiej. Po odejściu Rosjan, współtworzył sądy obywatelskie i został członkiem sądu okręgowego w Warszawie w 1917. Został wiceprezesem tego sądu 4 czerwca 1918 i był przewodniczącym wydziału cywilnego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Pełnił stanowisko sędziego, wiceprezesa, a od końca 1919 prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie[7]. Z tej funkcji został mianowany sędzią Sądu Apelacyjnego w Warszawie od 13 grudnia 1920[8]. 17 listopada 1921 został mianowany sędzią Sądu Najwyższego, w którym pracował w I Izbie zajmującej się sprawami cywilnymi[9]. Z dniem 30 czerwca 1925 został zwolniony ze służby[10]. Zasiadł w komisji rewizyjnej Towarzystwa Prawniczego w Warszawie[11]. Działał w Towarzystwie Ustawodawstwa Cywilnego, komitecie redakcyjnym „Orzecznictwa Sądów Polskich”.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[12].

Zmarł 28 lub 30 czerwca 1925 w wieku 48 lat podczas pobytu w Ruszkowie w rodzinnych stronach[13][14][15][16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kronika warszawska. Z sądownictwa. „Wiek Ilustrowany”, s. 3, Nr 157 z 27 maja 1903. 
  2. ↑ Sąd handlowy warszawski. „Głos Warszawski”, s. 4, Nr 190 z 6 października 1908. 
  3. ↑ Koło prawników polskich. „Głos Warszawski”, s. 2, Nr 289 z 20 października 1909. 
  4. ↑ Zdzisław Krzemiński: Kartki z dziejów warszawskiej adwokatury. Warszawa: Wolter Kluwer, 2008, s. 33.
  5. ↑ Do wiadomości. „Okólnik Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy”, s. 4, Nr 45 z 26 lipca 1916. 
  6. ↑ Zarząd Miasta Stołecznego Warszawy. „Dziennik Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy”, s. 4, Nr 57 z 14 sierpnia 1916. 
  7. ↑ Ruch służbowy. Mianowani. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 32, Nr 2 z 25 lutego 1920. 
  8. ↑ Ruch służbowy. Mianowani. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 45, Nr 3 z 1 lutego 1921. 
  9. ↑ Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego. Orzeczenia Izby Pierwszej (Cywilnej). Rok 1924. Drugie półrocze.
  10. ↑ Ruch służbowy w sądownictwie. Mianowani. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 337, Nr 18 z 15 września 1925. 
  11. ↑ Prace Towarzystwa Prawniczego w Warszawie w r. 1921. „Gazeta Sądowa Warszawska”, s. 225, Nr 26 z 1 lipca 1922. 
  12. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
  13. ↑ Ś. p. Marceli Lemieszewski. „Kurjer Warszawski (dodatek poranny)”, s. 4, Nr 184 z 3 lipca 1925. 
  14. ↑ Wspomnienie pośmiertne. Ś. p. Marceli Lemieszewski. „Kurjer Warszawski (wydanie wieczorne)”, s. 4-5, Nr 184 z 3 lipca 1925. 
  15. ↑ Nabożeństwo żałobne. Ś. p. Marceli Lemieszewski. „Kurjer Warszawski (wydanie wieczorne)”, s. 3, Nr 192 z 11 lipca 1925. 
  16. ↑ Ś. p. Marceli Lemieszewski. Wspomnienie pośmiertne. „Gazeta Sądowa Warszawska”, s. 445-446, Nr 28 z 11 lipca 1925. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marceli_Lemieszewski&oldid=71780065”