Ludwik Smolarz

Ludwik Michał Smolarz

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1898 Dziedzice
Data i miejsce śmierci	4 stycznia 1943 Murnau am Staffelsee
Przebieg służby
Lata służby	1914–1943
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	I Brygada Legionów Polskich 18 pułk piechoty 17 pułk piechoty Biuro Ścisłej Rady Wojennej 67 pułk piechoty 145 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Ludwik Michał Smolarz (ur. 21 lipca 1898 w Dziedzicach, zm. 4 stycznia 1943 w Murnau am Staffelsee) – żołnierz w Legionach Polskich, armii austriackiej i podpułkownik Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 21 lipca 1898 w Dziedzicach jako syn Michała i Anny z d. Fuchs. Był starszym bratem Edwarda (1900–1920). Absolwent gimnazjum w Orłowej.

Od stycznia 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym od października 1917 do kwietnia 1918 internowany. Po zwolnieniu wcielony do armii austriackiej w której został uwięziony, a następnie zdegradowany za działalność propagandową.

Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w batalionie polowym pułku piechoty ziemi rzeszowskiej z którym brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Następnie jako żołnierz w 17 pułku piechoty. Z tym pułkiem brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej. W 1920 ranny w bitwie pod Hutą nad Berezyną.

„Za ogólną odwagę, umiejętności i brawurowe dowodzenie patrolami (zwłaszcza 17 III 1916 pod Wołerklem) w 1921 został odznaczony Orderem Virtuti Militari”.

Po zakończeniu wojny żołnierz zawodowy w 17 pułku piechoty. Służył także w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. 12 marca 1933 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W maju tego roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy batalionu. Od 1 maja 1936 był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W tym czasie nadal pełnił służbę CWPiech. na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka piechoty .

W wojnie obronnej 1939 na stanowisku dowódcy III batalionu 145 pułku piechoty sformowanego z żołnierzy 28 pułku strzelców. Po zakończeniu walk dostał się do niewoli niemieckiej. Zmarł 4 stycznia 1943 jako jeniec Oflagu VII A Murnau. Pochowany na cmentarzu przykościelnym w Murnau.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7033 (17 maja 1922)
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)
• Złoty Krzyż Zasługi (1938)
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Linki zewnętrzne

• nieobecni.com.pl. zdjęcie tablicy nagrobnej Ludwika Smolarza [dostęp 2020-02-06]. (pol.).