Legia Oficerska (PSZ)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1940 |
Rozformowanie |
1942 |
Tradycje | |
Nadanie sztandaru |
1941 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ppłk Emisarski |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Podległość |
Legia Oficerska na Środkowym Wschodzie – oddział wojskowy Polskich Sił Zbrojnych.
Legia Oficerska została sformowana w 1940, w obozie Latrun, w Palestynie, na podstawie rozkazu L.dz. 579/I/Tjn/40 dowódcy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich z 12 listopada 1940. W jej skład weszły nadwyżki oficerów zgrupowanych w Ośrodku Zapasowym SBSK. Służba w Legii była obowiązkowa dla podporuczników do lat 40 i poruczników oraz kapitanów do 45 lat[1].
21 grudnia 1940 dwie kompanie LO zostały przetransportowane do Egiptu, gdzie pełniły służbę wartowniczą. 1 kompania stacjonowała w Abukirze, a 2 kompania w Ditheili, gdzie ochraniały lotniska RAF[2]. Na początku 1941 Legia, jako batalion strzelecki, przegrupowała się do Cyrenajki i pełniła służbę wartowniczą w rejonach Benghazi, Mersa-Matruh i Sidi Barrani. W lipcu 1941 roku cała legia ześrodkowała się w obozie El-Amiria[2].
Rozwiązana została na przełomie 1941 i 1942 roku. Część żołnierzy zdolnych do służby przeszła do oddziałów tworzącej się Armii Polskiej na Wschodzie.
Dowództwo[edytuj | edytuj kod]
- dowódca - płk Adam Epler - od lata 1941
- zastępca dowódcy - ppłk dypl. Jan Emisarski (po. dowódcy Legii w początkowym okresie)
- szef sztabu - mjr dypl. Tadeusz Bastgen
Skład organizacyjny[edytuj | edytuj kod]
- kompania dowodzenia – ppłk geogr. Stanisław Lechner
- plutony: dowodzenia, łączności[a], artylerii, moździerzy
- 1 kompania - mjr Jasiński
- 2 kompania - ppłk Leon Kolbuszewski
- 3 kompania - ppłk dypl. Michał Talikowski
- 4 kompania[b]- ppłk dypl. Tadeusz Zakrzewski (powstała we wrześniu 1941)
Stan legii 1 lutego 1941 wynosił: 227 oficerów. Uzbrojona była w karabiny angielskie Enfield i ckm typu Hotkins.
Dekalog praw i obowiązków[edytuj | edytuj kod]
Legia posiadała swój dekalog praw i obowiązków legionisty[3].
Podporucznicy i porucznicy spełniali rolę szeregowych, kapitanowie podoficerów, a majorowie zastępców dowódców kompanii lub dowódców plutonów specjalnych, podpułkownicy dowódców kompanii. Podporucznicy i porucznicy w czasie służby zakrywali dystynkcje oficerskie. Pensja oficerska przysługiwała każdemu legioniście w zależności od posiadanego stopnia. Żaden z oficerów Legii (łącznie z dowództwem) nie korzystał z pocztowych, a z własnych pieniędzy opłacał Arabów- służących. Każda kompania posiadała swój sąd honorowy i kasyno oficerskie.
Symbole Legii[edytuj | edytuj kod]
Sztandar
Sztandar, ufundowany przez uchodźców polskich w Palestynie, przekazali 29 czerwca 1941 delegacji wojska przedstawiciele kolonii polskiej z Latrun. 13 lipca 1941 roku w Agami, gen. Stanisław Kopański uroczyście przekazał znak bojowy żołnierzom Legii[4].
Na stronie głównej wykonanej z jednolitego materiału w kolorze amarantowym znajdował się napis „Honor i Ojczyzna”, na odwrotnej zaś na białym tle umieszczono wizerunek krzyża jerozolimskiego oraz napis: „Legia Oficerska w Egipcie”[4].
Obecnie sztandar Legii eksponowany jest w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie[5].
Odznaka
Odznaka posiada kształt wydłużonego krzyża maltańskiego. Wykonana z mosiądzu, złocona i emaliowana, trzyczęściowa o wym. 56 x 46 mm. Pośrodku nałożony stylizowany orzeł z inicjałami „LO” na skrzydłach i krzyżem jerozolimskim na piersi. Pod orłem półksiężyc, nad nim daty 1940 - 1941. Części emaliowane odznaki: krzyż maltański - emalia czarna, gwiazdki na jego bocznych ramionach oraz półksiężyc - emalia szmaragdowa. Gwiazdy wraz z półksiężycem stanowiły herb. Orzeł srebrny, inicjały i krzyż - złote[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Terlecki 1983 ↓, s. 32.
- ↑ a b Biegański 1990 ↓, s. 70-71.
- ↑ Podany w formie streszczenia przez Jana Emisarskiego; Wspomnienia... str.89
- ↑ a b Murgrabia 1990 ↓, s. 44.
- ↑ Murgrabia 1990 ↓, s. 123.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 16.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990, s. 70. ISBN 83-03-02923-1.
- Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jan Pindela-Emisarski, Wacław Fiedler, Jacek Hlawaty: Wspomnienia: 1896-1945. Londyn: Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, 2004. ISBN 0-902508-32-6.
- Olgierd Terlecki: Bojowe szlaki pustynne. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1983. ISBN 83-03-00229-5.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981,