Kusak podkamieniec
| Staphylinus dimidiaticornis | |||
| Gemminger, 1851 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Podplemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kusak podkamieniec | ||
| Synonimy | |||
| |||
Kusak podkamieniec[1] (Staphylinus dimidiaticornis) – gatunek chrząszcza, z rodziny kusakowatych i podrodziny kusaków.
Takson ten opisany został w 1851 roku przez Maxa Gemmingera jako odmiana kusaka czerwonopokrywego[2].
Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 16 do 24 mm, ubarwionym czarno z brunatnoczerwonymi pokrywami. Głowa jest z tyłu niezwężona, gęsto i delikatnie punktowana, o czarno owłosionych skroniach. Czułki są u nasady czerwone, ale od szóstego członu sczerniałe, na szczycie prawie czarne. Przedplecze ma delikatne, gęsto rozmieszczone punkty z mikroskopijnymi guzkami. Tylny brzeg przedplecza zaopatrzony jest w obwódkę ze złocistych włosków. Owłosienie tarczki jest czarne. Odwłok ma na bokach nasadowych części trzech początkowych tergitów i na tergitach końcowych po plamce ze żółtozłocistego (u aberracji opisanej jako brunneimaculatus brunatnego) owłosienia, jednak rozmiary tych plamek są zredukowane, a czasem mogą być one zupełnie zanikłe[3].
Zasiedla tereny otwarte, skraje lasów i widne lasy, od terenów nizinnych po górskie. Bytuje w ściółce leśnej, pod kamieniami i w odchodach. Poluje na różne bezkręgowce glebowe[3][4]. Penetruje ściółkę w poszukiwaniu larw i poczwarek owadów, dżdżownic i wijów[1]. Rójkę odbywa w maju i czerwcu[3].
Owad palearktyczny, znany z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Słowenii, Chorwacji, Bułgarii, Grecji, Rosji, wschodniej Palearktyki[5] i Indii[2]. W Polsce rzadki[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2.
- ↑ a b Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 2). Staphylininae: Diochini, Maorothiini, Othiini, Platyprosopini, Staphylinini (Amblyopinina, Anisolinina, Hyptiomina, Philonthina). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 2441–3020, 2001.
- ↑ a b c Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.
- ↑ a b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 2. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (7), 1980.
- ↑ Staphylinus dimidiaticornis. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-09-25].