Konura złotoczelna
| Aratinga auricapillus[1] | |||
| (Kuhl, 1820) | |||
-1.JPG) Konura złotoczelna w zoo we Wrocławiu | |||
 Konura złotoczelna w Jurong Bird Park | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
konura złotoczelna | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Konura złotoczelna[4] (Aratinga auricapillus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), występujący we wschodniej Brazylii. Zalicza się ją do grupy konur. Gatunek najmniejszej troski; spotykany w hodowlach, zwłaszcza w USA[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Blisko spokrewniona z konurą słoneczną (A. solstitialis) i ognistobrzuchą (A. jandaya), z którymi bywała czasem łączona w jeden gatunek[2]. Wyróżnia się dwa podgatunki A. auricapillus[2][5][6]:
- A. a. auricapillus (Kuhl, 1820) – wschodnio-środkowa Brazylia
- A. a. aurifrons Spix, 1824 – południowo-wschodnia Brazylia
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Ptaki te mają około 30 centymetrów długości i ważą 140–150 g[5]. Są zielone z czarnym dziobem, białymi obramówkami oczu, pomarańczowoczerwonym brzuchem i czerwoną głową, która stopniowo przechodzi w żółty kolor[7].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest to ptak spotykany w stadach liczących 12–20 osobników, niekiedy nawet do 40[5]. Jego naturalne siedliska to między innymi las kserofityczny, sucha sawanna oraz plantacje[8].
Sezon lęgowy trwa od listopada do grudnia. W zniesieniu 3–5 eliptycznych jaj o wymiarach 30,5 × 23,5 mm. Inkubacja w niewoli trwa około 25 dni, a młode są w pełni opierzone po 7–8 tygodniach od wyklucia[5].
Zjada nasiona i owoce, w tym kukurydzę, piżmian jadalny i słodkie owoce miękkie z upraw[5].
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2022 roku uznaje konurę złotoczelną za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern); wcześniej, od 2004 roku miała ona status gatunku bliskiego zagrożenia (NT – near threatened), a od 1994 roku – gatunku narażonego (VU – vulnerable). Liczebność populacji na wolności nie została formalnie oszacowana, ale wstępnie przyjmuje się, że przekracza ona 10 tysięcy osobników (w tym około 6700 osobników dorosłych). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy ze względu na utratę siedlisk i odłów z przeznaczeniem na handel jako ptak klatkowy[3]. Gatunek ten jest ujęty w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES)[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Aratinga auricapillus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Golden-capped Parakeet (Aratinga auricapilla). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2020-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
- ↑ a b Aratinga auricapillus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Arini Gray,GR, 1840 (1825) (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-17].
- ↑ a b c d e f Golden-capped Conure (Aratinga auricapillus). [w:] Parrot Encyclopedia [on-line]. World Parrot Trust. [dostęp 2020-10-17]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Parrots, cockatoos. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-10-17]. (ang.).
- ↑ Golden-capped Parakeet Aratinga auricapillus, [w:] eBird [online], Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2019-03-25] (ang.).
- ↑ Golden-capped Parakeet (Aratinga auricapillus), [w:] Neotropical Birds Online (red. T.S. Schulenberg) [online], Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA [zarchiwizowane z adresu 2019-03-25].
- ↑ Aratinga auricapillus. [w:] Species+ [on-line]. UNEP-WCMC, CITES Secretariat. [dostęp 2022-01-30]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).